La Voz de Galicia
Navegar es necesario, vivir no es necesario (Pompeyo)
Seleccionar página

Esporas celestes y las cosas del lobo

Escribe Ramón Loureiro en Velut Umbra, su columna semanal en el suplemento Culturas de La Voz del 24 de enero del 2009:

«LOS VERSOS son de Luís Pousa, pertenecen a ese su primer y magnífico libro que es O embigo do mar: «Noite de esporas azuis / derramadas polo ceo. / Claridade de pedra…». Matemático formado en las aulas venerables de Santiago de Compostela y Barcelona, y también en las no menos venerables del University College de Dublín, Luís, como ustedes no ignoran, es periodista de profesión. Por cierto: uno de los periodistas que mejor escriben de cuantos uno conoce, que afortunadamente son muchos y entre los que por suerte también abundan los que escriben de manera brillante. Del libro de Luís, dotado de una profundidad, una solidez y una grandeza poética que no abundan, han escrito algunos de los que con mayor autoridad podrían hacerlo; por tanto, … Seguir leyendo

En el hotel junto a la vía

Álex Nortub, el formidable bloguero que nos ilumina con su Hotel junto a la vía, ha escrito este hermoso post en el que se cruzan los itinerarios de su amigo Andrés, del gran Enrique Vila-Matas y del perpetrador de estas líneas. Un curioso viaje de ida y vuelta entre A Coruña y Barcelona, entre Hotel junto a la vía y Farrapos de Gaita, y entre Dietario voluble y El ombligo del mar. Gracias, Álex.

P.D. Pego aquí la reseña de Dietario voluble que cita Nortub:

LA ESCRITURA OMNÍVORA 

Al remate de su colosal Dietario voluble Enrique Vila-Matas (Barcelona, 1948) viaja a lomos de las palabras entre su casa de Barcelona y el cementerio neoyorquino de Woodlawn, en el Bronx, donde está la tumba de Melville, que mereció un poema de Crane, en el que se juega con «los dados de los huesos de los muertos». Entre la … Seguir leyendo

Feliz literatura

Escribe Xosé Carlos Caneiro en Club Dandi, su columna en el suplemento Culturas de La Voz del 17 de enero del 2009:

«Na poesía quedo estes días con O embigo do mar. Podería dicir que este é o gran poemario que agardaba A Coruña, como cidade esencial atlántica e cosmpolita. A Coruña radiografiada nas entrañas, nas esencias. Por aí cabalga a poesía de Pousa, polo lado oculto da xeografía herculina, eses fíos invisibles que a definen e sitúan no mundo. Sorprende o verso finísimo do autor, a súa mirada profunda e poética. Para nós era Pousa un excelente prosista e astuto lector (seguimos con cercanía e complicidade o seu blog Farrapos de gaita na web de La Voz de Galicia), agora é tamén un poeta excelente, de sensibilidade diferenciada e poderosa, do que agardamos con ansia unha próxima entrega mentres non deixamos de gozar esta Coruña vívida e … Seguir leyendo

El ombligo del mar

Hay lecturas poderosas que te sacuden, que te tumban. El ombligo del mar , del periodista de La Voz y escritor Luís Pousa, es ese tipo de evangelio apócrifo. Sale en galego y castellano, en Espiral Maior, y será un libro de prosa poética que atraerá como un imán los premios, porque los merece. El autor, que es un hombre bueno, imprescindible, hace el amor con una ciudad, A Coruña, pero también tiene tiempo para catalogar el cielo de Fisterra como un «cielo de tigres tristes». Es esta una lectura de lápiz rojo, para subrayar las frases hermosas, terribles. Para saborearlo en voz alta, como se tocan las campanas y cantan las sirenas. Estamos ante un corán urbano. El argumento es la vida, la muerte. Y el amor que redime, «la arboleda de tu cuerpo». Hay «nubes barrocas como hembras de Botero» y una ciudad, que, cuando tiene luz, parece … Seguir leyendo

La primera reseña

AO DESABRIGO DA NOITE

Era previsible que dun momento a outro saíse á escena editorial, cobrando forma de libro, o pulo creativo dun periodista con esa clase de maneiras que rebasan os límites do xénero, os clixés e fórmulas establecidas para contar historias reais dando resposta a unha serie de interrogantes básicos e atendendo a unha estrutura predeterminada.

Autor dunha bitácora en rede indispensable non para afeccionados, senón para adictos á (boa) literatura, Luís Pousa (Lugo, 1971) leva xa un tempo amosando o que dan de si os Farrapos de gaita, nesas súas paragrafadas contra a estupidez e a vulgaridade de masas, lúcidos flocos de realidade e ficción pendurados do fol do enxeño.

Sabedor de que unha personalidade propia só pode forxarse afrontando o risco de afastarse do coñecido e crear á marxe da corrente, o autor debuta da man do selo Espiral Maior nese espazo para o … Seguir leyendo