Para os que pretendan ir vivindo da escritura en Galicia (no xornal, nos libros ou nas volátiles pantallas) ler a Álvaro Cunqueiro é unha humillación. Porque mentres el, xa sexa na crónica periodística ou na alta poesía, camiña por galaxias que nin sequera sabiamos que existían, o resto, desde as catacumbas da prosa diaria, tratamos de manter a respiración e achegarnos á súa sombra, a ver se nos contaxiamos algo do seu idioma, da súa irrepetible música verbal, e tamén podemos xuntar de cando en vez palabras que nunca antes estiveran xuntas.
Hai algo (ou moito) do propio Cunqueiro no Sinbad maduro, porque tamén nesta prosa de ledicia case insoportable o autor regresa ás súas illas, ao seu Mondoñedo, ao seu Vigo, ás súas cousas, de volta de navegar os sete mares da literatura universal.
O galego pasou por Cunqueiro, polo seu Sinbad de barbas mestas, e xa non volveu a ser o mesmo, quedou tocado por un autor que escribía os seus prodixios de pasada, sen deter a súa viaxe. «No mar hai que estar sempre como de visita», dicía Sinbad. E tamén na literatura, apuntaría don Álvaro.
Cunqueiro, que paseou por unha órbita na que ninguén pousara os pés, é o noso Sinbad, e tamén o noso Yuri Gagarin: o primeiro cosmonauta das letras galegas.