Coincidencias de la vida, en los últimos días tres interesantes células creativas han estrenado blog.
–Acuarela: El sello más guay de España, el que ha editado discos como El Naval (Mus), Arde (Migala) o La primera opera envasada al vacío (Sr. Chinarro). Ello ha sido posible al acierto de su responsable, Jesús Llorente, que aparte de ser un gran “olfateador” musical es una de las plumas más precisas, apasionadas y eruditas del indie patrio, de esas que siempre es un placer leerlas, aunque sea en una hoja promocional. Por ello el lanzamiento de un blog, en que promete ir contando las interioridades del sello, es motivo de doble alegría: un fondo interesante con la mejor de las formas posibles.
–Triángulo de Amor Bizarro: Me encantan los músicos apasionados, los que son fans y con los que terminas de copas en un afterhours a las siete de la mañana hablando de discos. Rodrigo de TAB es así: calmado, reflexivo, siempre dispuesto a contar cómo era la cinta de Pavement que escuchaba en la universidad. Isa, su pareja, hace de contrapunto: nerviosa, ocurrente, mordaz,.. divertida. Ambos adorables y, junto a Julián, el batería, los responsables de uno de los grupos imprescindibles del momento. Ahora abren su mundo en una bitácora recién estrenada.
–Warsaw: El coruñés Guillermo Arias (Hangtheguille) es, con toda probabilidad, el mejor diseñador gráfico relacionado con la cultura pop que existe actualmente en Galicia (miren, por ejemplo, parte de su trabajo aquí) y ahora entrega otra rama digital de su inabarcable abanico de ocupaciones. Locutor de radio, Dj, fotógrafo, cartelista, comentarista de cine… y ahora también blogger. En este Warsaw demuestra que el pop no es solo música, sino un amplio espectro de sonidos, lecturas e imágenes interconectados. De Justice a Stephane Manel pasando por Muchachada Nui, merece la pena sumergirse por en él.
Nota: y de propina la web de otra debilidad, Nadadora, obra de Arias.
O de TAB é grotesco. Este grupo é unha auténtica basura. ¿que clase de música fan? Con esas pintas de atormentados e tristes ¿de que? Viven no terceiro mudo? Son nenos pijos que van de descubridores de algo porque xogan con pedais de distorsión. Dentro de 2 anos a ver quen se lembra deles. Na música actual é o que vende, o presente, son mediocres, e coma tal ninguén falará deles. E teñen moitos aires, por certo. Prefiro mil veces a sinceridade de pereza, amaral o deluxe que a estes guays que cren que inventan a música. PALETOS.
Home, a propósito do anterior comentario, eu tamén estou de acordo en que «na música actual é o que vende, o presente» (alomenos se é no sentido mercantilístico no que o penso eu, porque, racionalmente, está claro que sempre, na época que sexa, o que vende é o presente… outra cousa é que ese presente non exista máis que coma disfraz do pasado… bueno, eu ben me entendo 🙂 Sen embargo, paréceme mooooooooi excesivo –de mal gusto sen dúbida– todo eso da «bazofia», o das pintas… en fin, non serei eu quen defenda a súa música, porque lembro que cando pillei na radio «el fantasma de la transición» (creo) xa empezada, pensei que era dun recopilatorio de rarezas de My Bloody Valentine (ata que me fixei que era castelán… e logo xa o locutor empezou co de «transgresión» e blabla, cousas que obviamente me parecen pasadas de voltas… como, por exemplo, a única vez que os vin en directo, alá por abril do 2004, parecéronme igualmente unha especie de pseudo punkis algo guays demáis, e, aínda que a súa música non me disgustou, lembro perfectamente que me paraceron moito máis interesantes Sebastopol, que tocaran antes), agora ben: non son os únicos que se tiran do rollo, nin os únicos que saquean grupos de hai 20, 30 anos (joy division á cabeza). O da perdurabilidade no tempo… bueno, eso é simplemente unha tontería: Bach non foi especialmente considerado ata máis de 100 anos despois da súa morte… O «Smiley Smile» dos Beach Boys foi un bluff na súa época e a min paréceme –de largo, e non é coña– o seu cumio (non, non o «SMiLE», senón o «bluff»). E non os coñezo personalmente, pero estou seguro de que non pensan que estean a inventar a música, aínda que se o dis será porque llo liches nalgunha entrevista ou algo. E, por favor, o da sinceridade dos grupos que nomeas… santo dios.
🙂
tras una supercritica positiva de prensa especializada (RDL, R3,etc) te imaginas que pueden sonar bien, sinceramente no es por echar basura despues de verlos dos veces consecutivas en el festival do norte, mi opinion no es muy positiva, a mi me suenan a bluff mas que hype, el año pasado andaban con un theremin, ya paso de moda?