Insistimos: siempre se habla de los-locos-años-ochenta, pero la verdad es que los primeros noventa merecen un capítulo aparte. La irrupción de las televisiones privadas, en ese aspecto, fue clave.
Y es que, en esos primeros años, además de mamachicos, cacaomaravillao y ligerezas varias, se podía ver, por ejemplo a Kylie Minogue cantando para la cúpula del PP que esperaba su turno en el programa de Jesús Hermida (desgraciadamente han quitado en video de you tube), a los programas infantiles con tipos con camisetas del smiley o una canción cuya letra era «extasí, extanó, estasí que me la como yo» sonando a todas horas en todas partes. También cosas tan alucinantes e increíbles como esta:
Ni más ni menos que los Public Enemy de los mejores tiempos, completamente pasados de vueltas actuando en un programa de tarde en Antena 3. Jamás de los jamases Fight The Power sonó tan alucinante como ese día.
!!!!!!Bizarrísimo!!!!!!!!
genial el video (y qué grandes public enemy).
lástima que hayan quitado el vídeo de kylie… los caretos de la cúpula genovesa era impagables…
¡Santo Dios! Qué pasote!
… y en directo, como dios manda!
Y el público aplaudiendo rabiosamente!
Ocúrrenseme dúas cousas: 1) supoño que o equivalente actual (artístico; deixando a política aparte) sería máis ou menos un (se os fixera) set de Burial no programa de Ana Rosa, o que me leva a 2: eso é tan imposible que deixa en evidencia todo o «avance» que supón a tecnoloxía e o librepensamento (falaba o outro día cun italiano sobre a liberdade da wikipedia… ejem, e tamén sobre o socialismo de ZP) do novo milenio…
🙂