http://www.youtube.com/watch?v=Ap5PnqZNg6Q
We Found Love no es solo la mejor canción de Rihanna. Posiblemente se trate del hit más redondo del mainstream del último lustro. Como un cohete perfectamente ensamblado el tema resulta todo un prodigio de composición, producción e interpretación. Todo encaja con maestra perfección hasta el punto de erigirse en himno universal. ¿La temática? Los amores enfermizamente imposibles, el sentir la electricidad justo en el momento y en el modo en el que no se debería sentir y el abandonarse a esa apasionada mezcla de placer, dolor y frustración que se experimenta con ello. De fondo, la euforia química del fin de semana resumida en un incontrolable subidón dance, la banda sonora para el campo de batalla en el que cada siete días se citan las expectativas de llenar el corazón y la posibilidad de terminar con él destrozado.
«Así es como me siento / simplemente no puedo negarlo / pero tengo que dejarlo pasar» canta una derrotada Rihanna que dice haber encontrado «amor en un lugar sin esperanzas» con el registro más frágil de toda su carrera. Vulnerable, proclamando «sentir el latido del corazón en mi cabeza», crea un himno de emociones desbordadas. Este alcanza su principal razón de ser en el sábado por la noche. Ahí, entre el rímel exagerado, los tacones de vértigo y el gin tonic en la mano arde en el pecho. La música suena felina y sexi, pero al tiempo terriblemente sentimental. Parece que penda de un hilo se vaya a romper. No lo hace. Solo llega al final y deja el oyente con un deseo: ¡más!
No era la primera vez que Rihanna y todo el equipo que trabaja con ella hacían diana. La cantante que nació con el nombre de Robyn Rihanna Fenty (Barbados, 1988) ya había dejado claras muestras de su talento en Good Girl Gone Bad (2007). Los excelentes singles de aquel —Umbrella, Don’t Stop The Music o Breaking Dishes— surgieron como erupciones de r&b. Los cantaba una mujer que combinaba las dosis justas de imagen, sexualidad y sensualidad como para que todos se quedasen con su nombre. Harían bien porque, tras el el paso oscuro de Rated R (2009), Loud (2010) la erigió en la gran reina de un pop negro, rítmico, viscoso e inolvidablemente pegadizo. Sí, Only Girl y S&M pidieron sitio. En las cabinas de los disyoqueis y mucho más allá.
Para entonces sus piernas ya estaban aseguradas en un millón de dólares, medio mundo conocía su turbia relación con el rapero Chris Brown e incluso tenía una firma de paraguas con su nombre. Todo en una chica que, de adolescente, había triunfado en un concurso interpretando el Hero de Mariah Carey para terminar eclipsándola totalmente. Con Talk, Talk, Talk (2011) consiguió temas como el citado We Found Love. La Carey de hoy en día directamente mataría por poder contar con un bombazo así.
Ahora llega con el recién editado Unapologetic (2012), exento a priori de grandes hits pero, aun así, apreciable en los términos en los que se aprecia un disco en estos terriorios: por las canciones sueltas. ¿Motivos para ello? El single Diamonds más que apreciable; la colaboración con David Guetta Right Now con la fuerza suficiente como para mover a un tren y, luego, para el sector morboso-corazonil su reencuentro artístico con Chris Brown en Nobodys Bussiness. Sí, pese a los malos tratos del pasado, Rihanna le confesó a Ophra Whinfrey que seguía enamorada de él. Habrá que estar atentos a sus siguientes pasos.
Leendo este artículo parece que efectivamente xa chegou o fin do mundo. Supoño que o próximo alabará as dotes do actor Paquirrín…
Ya,le daria la razon al bloguero si hoy fuese dia 28 de diciembre , pero si se fija bien en el calendario aun estamos a 21…asi que tambien apoyo totalmente las palabras de Eu y grito «PREPARE YOURSELVES, THE END IS NEAR!»
Tengo que decir a Eu , que de alabar algo, habria que alabar las dotes de Dj de PAquirrin y despues de leer que esto es un temazo, me temo que tal vez seria definido como «el Dj del futuro»
PD: NO me extraña que exista la pirateria.
El hit es de Calvin Harris, Rihanna solo la canta.
Pois eu vexo unha opinión bastante obxectiva nun artigo q fala de sentimentos(cousa da q a maioría da xente hoxe en día carece…e d empatía…q é o peor do q se pode carecer!!). A min tampouco me gusta Rihanna,gústanme outros estilos musicais q non teñen nada q ver…pro, comprendo perfectamente do q se fala neste artigo xq non son ningunha sectaria etiquetada musicalmente, sei inglés e teño escoitado x algún colega(ao q sí lle mola) a canción(s) e fala d sentimentos intensos e profundos cos q tod@s nos puidemos ter sentido identificados(ou eu polo menos)…de sentimentos é do q se fala…Por outra banda, vou a moitísimos conzertos(todos os q podo…vos tamén verdade¿¿, nótasevos!, JA! ) e sei(sen coñecelos,e xq tamén fun a algún q organizaron eles)q a xente q fai ste blog tamén o fan…e apoian a bandas galegas d moitos estilos( q é o q hai q facer!!…menos charla de corralito(aaajjjjj) e máis empatía e comprensión das cousas en xeral…abriravos a mente, prométovolo!
P.d. : a vosa insistencia no fin do mundo é o q máis me repatea de toda esta páxina…demostra o q sodes –> stupid sheeps!!
Versión light–> Pois eu vexo unha opinión bastante obxectiva nun artigo q fala de sentimentos(cousa da q a maioría da xente hoxe en día carece…xunto coa empatía…q é o peor do q se pode carecer!!).
A min tampouco me gusta Rihanna,gústanme outros estilos musicais q non teñen nada q ver…pro, comprendo perfectamente do q se fala neste artigo xq non son ningunha sectaria etiquetada musicalmente, sei inglés e teño escoitado x algún colega(ao q sí lle mola) a canción(s) e(fóra de gustos musicais persoais) fala d sentimentos intensos e profundos cos q tod@s nos puidemos ter sentido identificados nalgún momento…open your mind!
P.D.: a min o q + me repatea d todo o q lin nesta páxina son as respostas, e a vosa insistencia no fin do mundo…demostra o q sodes –> stupid sheeps!!
Imagino que dirás lo mismo de las canciones que canta Elvis Presley ¿no?
ola javieriño.
mira que me caes ben eh. mira que leo o teu blog. mira que tes bo gusto e olfatao para esto da música. por iso que me doi máis dicirche o que che teño que dicir. porque alguén cho ten que dicir. sintoo. pero es un paleto. é -lo desde o máis profundo do teu ser, desde o momento en que algúen alcumaba a algún dos teus ancestros becerra. desde ese momento meu. realmente cres que alguén que le o teu blog lle importa a túa crítica a algún disco de rihana, realmente cres que algúen lle importa algo de rihana. porque non te ocupas de escoitar e reseñar algún disco/ traballo de algún grupo máis alá do telón de anteposición de pronomes que é a coruña. faite un oco na escea galega como un referente de na crítica . pero non me fagas unha critica do novo disco de rihana meu. porqué? : 1, a ninguén lle interesa e 2; non naciches para iso. intenta ser o máis localista que poidas para ser o máis universalista posible. fala do que sabes non do que che gustaría saber. lembra a un escritor colombiano que falando sobre a súa pequena vila natal , conseghiu o premio máis valorado entre os escritores, lembra a unha banda de NY que falando das súas pequienas miserias e dos seu entorno escribiu un dos discos más bonitos e intensos dos 60… na anterior entrada do teu blog fic¡xecheslle unha entrevista a un tío que se chama Xabier, e que lle puxo o nome ao seu proxecto en vasco. e é un aténtico bombazo. desde o local, chega ao universal. non vives en London bro, es da cruña, como dicía meu avó.
So que é outra canción mais, non sei que ten para merecer ser a mellor do lustro, aínda do mainstream, e outra coma moitas outras, chunda chunda e listo. En canto á letra, non sei inglés, pero si fala de amor, mellor ler a Lois Pereiro p.ex.