No se puede hacer una crónica de un festival cuando apenas has visto cuatro conciertos y, para eso, ni siquiera enteros. Por ello, esto se queda en un par de pinceladas. Pese a todo, uno cree que no patina mucho asegurando que el pase de The Wave Pictures fue lo mejor del apartado musical del Daisy Market, un showroom de moda con conciertos que se celebró el pasado fin de semana en Expocoruña. Superando su actuación previa en la ciudad -en abril dentro del festival Vangardas Sonoras- abrieron el chorro rock y encandilaron con sus constantes guiños a The Velvet Undegroound y Televisión. Se confirma: son un grupazo. Ya es la segunda vez que vienen por aquí y esto tiene pinta de convertirse en un caso similar al de Camera Obscura: sus visitas coruñesas convertidas en una agradable tradición. Que así sea, por favor.
En el otro extremo, The Rakes. Aburridos y planos. Ejemplifican a la perfección el estado de una buena parte del pop británico actual: una carcasa aparentemente atractiva (que si Bowie, que si Echo & The Bunnymen, que si Joy División) para un contenido vacío y totalmente prescindible. Además, su exceso de volumen hizo literalmente doler en los oídos.
También tocaron Joe Crespusculo, La Bien Querida o Extraperlo. Pero eso, que no pudo ser.
Nota para cazatendencias y amigos del “yo eso lo llevo revindicando toda la vida”: Parece que el grupo que mola ahora son los Dire Straits. Aunque parece que existía el consenso cuasi universal de que eran un grupo coñazo, The Wave Pictures los citan entre sus influencias y Joe Crepúsculo también dicen que molan. Ala, a revisar todos el Making Movies.
El concierto de los Waves Pictures fue grande, incluso el ajeno al universo del grupo salió más que encantado del concierto. La única pega o peligro que les veo es esa afición por el exceso con la guitarra, es curioso que en una entrevista el día anterior comentaran su afición por Dire Straits, porque puede venir de ahí, o también de Television, efectivamente.
La Bien Querida una decepción, Ana Fernandez-Villaverde confirmó que en directo le falta voz, y la que tiene no la utiliza demasiado bien, por otra parte su actitud era bastante sosa. Instrumentalmente muy bien, y cuando sacaban a pasear su repertorio más animado la cosa pintaba mejor, más que nada porque el problema de la voz no se apreciaba tanto. Las nuevas canciones bastante bien.
Y los Rakes…..dos canciones y a la calle, demasiado previsibles y con un volumen desagradable, suerte que siempre llevo los tapones encima.
Saludos,
Manuel Soleado
Dire straits???? en serio ahora es lo que mola???
En fin…. no me voy a pronunciar…
Madre mia..
Lo de que Joe Crepúsculo lo reivindique me parece irrelevante. Decía en la RDL de hace unos meses que «Baraja de cuchillos» estaba inspirada en…-bueno, un hit claro de Dire Straits,- y me parece más una frase para titular, o simplemente un grupo que le agrade, que una comparación musical válida.
Making movies? el bueno era communiqué ¿no?
En realidad los reivindican porque les mola Wilco, pero no quieren reivindicar a Jeff Tweedy y Nels Cline, porque no es «cazatendencias»…
Lentella : non sei a que se debe tanta mordacidade… Fai coma Mika Relax and take it easy, ou ben monta un blog, ou vai a os blogues de fans do Doutor House, que seguro que aí o pasas pipa. E que o de Wilco xa cheira que confunde!
Dire Straits no seu momento foron mi bos, pero a súa música, produccións e demais, estaban demasiado influenciadas polas modas nas produccións da época e acabaron convertindo os seus discos en clichés dos 80´s… Igual que o live in the city of light de Simple Minds, ou os tear for Fears, Matt Bianco… Aínda hai pouco escoitei aos Killers en Radio · cunha versión de Romeo And Juliette e non puiden evitar esbozar un sorriso de agrado ante unha melodía que había moito non escoitaba. Vamos, que non me disgustou
Gran concerto dos Wave Pictures, sin duda, pero o que foi algo triste foi o blablablablabal continuo da xente, mesmo das primeiras filas.
Que Joe Crepúsculo se acorde dos Dires Straits pois de puta madre. Si en vez del fora alguén como Dan Deacon, unha das Vivian Girls ou algún outro «moderno e anglosaxón», entón molaría. O de sempre, cansino…
joder ernst dende que escoitas a Glenn Branca que ben falas tio, é que arrasas.