por amarxedotempo | Abr 7, 2016 | Marxe
Nunha fotografía que publicaban os periódicos de onte víase a dous rapaces moi novos en Moscova, atendendo un mercado na rúa. Sobre un par de mesas de praia cubertas cuns panos de aparencia antiga, tiñan perfectamente colocados, nunha orde case emotiva e candorosa, toda a mercadoría, entre outras cousas algo que parecía unha gramola de manivela, daquelas que empezaban a setenta e cinco revolucións por minuto e remataban a dez ou doce, distorsionando as voces cun efecto cómico que era sempre a delicia dos nenos.
Na parte de atrás, pendurados dun muro de cemento, tres retratos de Lenin, un de Stalin e outro do camarada Breznev. Polo que se podía deducir, as fotografías non formaban parte do decorado do chamaril, senón que estaban alí por se alguén as quería mercar. Son os restos da revolución, que polo menos aínda serven para que un par de mociños poidan gañar uns rublos … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 6, 2016 | Marxe
Estiven lendo nunha revista francesa unha reportaxe interesante sobre Coco Chanel, tanto que non me decatei de que entraba unha néboa mesta polo val e apañei un frío feo e pegañento, deses que tardan en pasar aínda que un se tape cunha manta. Na citada reportaxe, a famosa modista dicía que sempre viu claro que non pensaba casar, pero que houbo un momento na súa vida en que tivo dúbidas, que foi cando coñeceu a Paul Iribe, un americano de orixe vasca, famoso figurinista de cine, a quen Cecil B. DeMille despediu de mala maneira porque esqueceu a tormenta na escena da crucifixión, durante a rodaxe da película Os dez mandamentos.
O que nunca soubo Coco Chanel, e probablemente tampouco o autor da reportaxe, foron as intencións que levaba Paul Iribe cando se xuntou con ela. Todo obedecía a un pacto que este último fixera coa súa muller cando … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 5, 2016 | Marxe
Na noite do mércores estiven ceando en Ourense na casa uns amigos, entre eles dous portugueses aos que coñecín na ocasión. Un destes últimos dixo que era propietario de trinta cabalos e máis de corenta cans. Sorprendeume que non se dedicase a crialos para vender, como eu imaxinaba, senón que os tivese por puro gusto. O seu compatriota, en cambio, tiña cento setenta e dúas cabras. Ao revés do que ocorría co outro colega, neste caso tratábase dun negocio. Grazas a el, un fillo estuda a carreira de Letras na Universidade.
As cabras, segundo contou o señor, están todas bautizadas con nome cristián. É o rapaz estudante quen se encarga deste mester, que ademais lle permite coñecer os animais un a un. Os nomes sácaos das novelas que le, de maneira que as heroínas de Flaubert ou de Stendhal sérvenlle para este fin pastoril.
No mes de setembro pasado asistín … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 4, 2016 | Marxe
A primeira vez que vin un preso na miña vida foi no cárcere de Xinzo de Limia, unha casa cunhas enormes reixas de ferro que saían como unha barriga cara a fóra e na que encerraban as persoas que dicían blasfemias, os borrachos que rachaban a louza dos bares polas noites, a xente que se disfrazaba polo Entroido ou os mozos que se bañaban en pelota no río, aínda que fose nun lugar apartado. A rapaza que me sacaba de paseo polas tardes evitaba levarme por aquela rúa, que, por suposto, era a que máis me atraía.
Como tiña que ocorrer necesariamente, un día escapei. Aproveitei un descoido, mentres ela estaba dentro dunha tenda comprándome xiz para que me entretivese pintando na beirarrúa, e alá fun ver os presos. Coa excitación e o medo que levaba, máis a escuridade que había, apenas vin nada, pero volvín feliz pola aventura.
Pareceume … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 3, 2016 | Marxe
De Venecia vin a Boloña en coche, unha viaxe pola autoestrada que non dura máis dunha hora. O tempo é bo, non moi caloroso, pero soleado e agradable, ao revés do que sucede en Galicia, segundo me contaron por teléfono. Esta mañá, antes de vir para aquí abaixo, pasei polo aeroporto. Había unha presenza destacada da policía, cunha serie de homes e mulleres fornidos situados en fila, facendo un corredor, armados con porras e con cascos. Daba a impresión de que agardaban a chegada dalgún dignatario.
Por satisfacer a curiosidade andei indagando e souben entón que se trataba dun problema de orde pública: os partidarios do equipo de fútbol do Chelsea, que viña xogar un partido con non sei que club italiano. Como os afeccionados británicos teñen mala fama en toda Europa, alí estaba a policía polo que puidese pasar.
Vin baixar os fans, atravesar andando os metros que os … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 2, 2016 | Marxe
Un amigo meu que sabe moitas cousas raras, case todas interesantes, díxome onte que un dos avances científicos máis extraordinarios de todos cantos se produciron no que vai de século é o dos pegamentos e as colas. Para min como se me dixese que a mosca é un antepasado remoto da ovella. Deseguida me aclarou que hoxe en día hai uns produtos para pegar tan potentes que arranxan desperfectos catastróficos e que resulta posible, e xa se fai, soldar mediante ese tipo de pegamentos nada menos que unha viga de formigón partida pola metade. Confeso que pensei que me estaba tomando o pelo, pero pronto me decatei de que falaba en serio.
Eu aínda recordo aquelas colas dos carpinteiros, de cor marrón, que viñan nunha especie de panais con aspecto de caramelo e que quentaban ao lume, dentro dunha lata grande de sardiñas. Tamén recordo as colas que usabamos os … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 1, 2016 | Marxe
Acabo de ver na televisión un home iluminado. Debía ter uns trinta anos, pelo cortado ao cero e bigote bravo, sen coidar. Ía vestido de calquera maneira, cunha camisa de cadros, uns pantalóns vaqueiros descoloridos e zapatos grosos, fóra de tempada. En xeral, tiña un aspecto pouco convencional, pero non espontáneo, pois víaselle o propósito de parecer diferente, ou sexa, de ir á moda do revés, pero moda á fin e ao cabo. Non me pareceu mala persoa, aínda que era bastante simple e non demasiado intelixente.
O mozo falaba de tomar non sei que medidas políticas para conseguir a felicidade dos demais. Estiven a punto de apagar o televisor porque me podía aforrar perfectamente o discurso: xa o sabía. Como dicía a miña avoa, que era moi relixiosa, o que máis a amolaba da misa dos domingos era que coñecía todos os sermóns.
O deste xove escoiteino moitas veces, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 31, 2016 | Marxe
Onte pola mañá, mentres camiñaba pola rúa, un señor saudoume cordialmente cun “ola” seguido polo meu nome e primeiro apelido. Era un home duns sesenta e tantos anos, de pelo branco e cara ancha, moi corpulento. Fixen un esforzo grande de memoria para recordar de que cousa o coñecía, pero non conseguín nada en limpo. De maneira que optei por falarlle como se o tratase de toda a vida, disimulando o meu desconcerto e mantendo a conversa nun ton neutro que non lle permitise a el descubrir a verdade do meu despiste.
Non era a primeira vez que me sucedía. Hai anos, un día deille un par de bicos a unha rapaza en plena rúa, pero aos poucos segundos xa tiña a seguridade de que non a coñecía de nada e que a confundira cunha amiga. Foi ela quen resolveu o incordio con graza, dicindo: “Non nos coñecemos, pero podemos … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 30, 2016 | Marxe
Aínda que a casa de Pablo Neruda está nun lugar chamado Isla Negra, preto de Valparaíso, en realidade non se trata de ningunha illa, senón dun mirador espléndido sobre o Pacífico, un mar moito menos manso do que parece indicar o seu nome. Tampouco se pode dicir que aquilo sexa propiamente unha casa, senón un pequeno poboado composto por varias edificacións de pedra, independentes entre si. Máis que un espazo para vivir, semella un escenario para actuar, o teatro que o poeta levantou para representar a súa vida.
Unha vida dominada pola realidade invasora do mar, a gran metáfora. Neruda víao desde o salón, desde o comedor, desde o bar, desde a cama. E dentro da casa tiña máis de quince mil caracolas, áncoras, ducias de barquiños metidos en botellas e, sobre todo, mascaróns de proa. Estes últimos danlle á unha das estancias, a preferida polo poeta, o aire húmido … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 29, 2016 | Marxe
No ano 1946, cando Heinrich Harrer chegou ao Tíbet, ocorréuselle construír un dique de terra para defender unha parte da cidade de Lhasa das augas do río Drichu. Para levar a cabo unha obra tan xigantesca, non contaba con máis medios que a súa vontade de ferro, a ilusión iluminada do aventureiro que era e a paciencia franciscana dos habitantes do país, dispostos a cooperar coa loucura dun tipo curioso que despois de andar perdido durante dous anos polas montañas máis grandes do mundo, acabou establecéndose naquel país.
Conta Harrer que a construción do dique, que se fixo a man, foi como unha festa. Mentres os nativos ían dun lado para outro, cargados con enormes cestos cheos de terra, non deixaban de rir. De cando en vez, non obstante, paraban o traballo, arremuiñábanse en pequenos grupos, daban grandes voces e saían correndo.
Iso sucedía cando atopaban un verme ou calquera … Seguir leyendo
