No ano 1946, cando Heinrich Harrer chegou ao Tíbet, ocorréuselle construír un dique de terra para defender unha parte da cidade de Lhasa das augas do río Drichu. Para levar a cabo unha obra tan xigantesca, non contaba con máis medios que a súa vontade de ferro, a ilusión iluminada do aventureiro que era e a paciencia franciscana dos habitantes do país, dispostos a cooperar coa loucura dun tipo curioso que despois de andar perdido durante dous anos polas montañas máis grandes do mundo, acabou establecéndose naquel país.
Conta Harrer que a construción do dique, que se fixo a man, foi como unha festa. Mentres os nativos ían dun lado para outro, cargados con enormes cestos cheos de terra, non deixaban de rir. De cando en vez, non obstante, paraban o traballo, arremuiñábanse en pequenos grupos, daban grandes voces e saían correndo.
Iso sucedía cando atopaban un verme ou calquera outro bicho. Entón collíano con coidado, limpábano ben e marchaban con el para máis lonxe, co obxecto de salvarlle a vida. Como é sabido, entre os budistas hai un gran respecto por todos os seres vivos, inlcuída a bichería máis insignficante, que tratan sempre con amor. Por iso resulta tan absurda esa seita xaponesa que se proclama budista e que hai uns días botou un gas letal no metro de Toquio. Unha acción propia de animais, aos que naturalmente hai que respectar.
Esta columna publicouse orixinalmente o 29 de marzo de 1995.