Un amigo meu que sabe moitas cousas raras, case todas interesantes, díxome onte que un dos avances científicos máis extraordinarios de todos cantos se produciron no que vai de século é o dos pegamentos e as colas. Para min como se me dixese que a mosca é un antepasado remoto da ovella. Deseguida me aclarou que hoxe en día hai uns produtos para pegar tan potentes que arranxan desperfectos catastróficos e que resulta posible, e xa se fai, soldar mediante ese tipo de pegamentos nada menos que unha viga de formigón partida pola metade. Confeso que pensei que me estaba tomando o pelo, pero pronto me decatei de que falaba en serio.
Eu aínda recordo aquelas colas dos carpinteiros, de cor marrón, que viñan nunha especie de panais con aspecto de caramelo e que quentaban ao lume, dentro dunha lata grande de sardiñas. Tamén recordo as colas que usabamos os rapaces na escola, que se chamaban de goma, e que non pegaban case nada. Para min, a mellor era sempre o engrudo. Agora explícome un incidente que sucedeu na casa hai uns anos, coa señora que axudaba daquela nas tarefas domésticas.
Non recordo por que motivo nin en que circunstancia, a boa da muller rachou un dente, concretamente un dos de adiante, e polo tanto dos máis visibles. O caso foi que decidiu pegalo ela pola súa conta, supoño que usando unha desas colas das que me informou onte o meu amigo. O dente quedoulle fatal, porque o pegou torto, pero o problema foi que pegou tamén dous dedos e non os podía separar. Eu non sabía destes progresos da química e supuxen que a señora esaxeraba. Non debe haber, sen embargo, nada para pegar ilusións. Unha pena.
Esta columna publicouse orixinalmente o 2 de abril de 2000.