Na noite do mércores estiven ceando en Ourense na casa uns amigos, entre eles dous portugueses aos que coñecín na ocasión. Un destes últimos dixo que era propietario de trinta cabalos e máis de corenta cans. Sorprendeume que non se dedicase a crialos para vender, como eu imaxinaba, senón que os tivese por puro gusto. O seu compatriota, en cambio, tiña cento setenta e dúas cabras. Ao revés do que ocorría co outro colega, neste caso tratábase dun negocio. Grazas a el, un fillo estuda a carreira de Letras na Universidade.
As cabras, segundo contou o señor, están todas bautizadas con nome cristián. É o rapaz estudante quen se encarga deste mester, que ademais lle permite coñecer os animais un a un. Os nomes sácaos das novelas que le, de maneira que as heroínas de Flaubert ou de Stendhal sérvenlle para este fin pastoril.
No mes de setembro pasado asistín a un congreso de escritores no que se discutiron moitas cousas. Por exemplo, a función da literatura. En xeral, a xente estivo transcendente, con certa tendencia a defender opinións sublimes, nalgún caso un pouco cursis, como un crítico madrileño que dixo que a literatura servía para que todos fósemos mellores. De celebrarse hoxe a citada reunión, non estaría mal citar este asunto das cabras do gandeiro portugués. Aínda que non fose máis que para contrarrestar un pouco.
Esta columna publicouse orixinalmente o 5 de abril de 1995.