Estiven lendo nunha revista francesa unha reportaxe interesante sobre Coco Chanel, tanto que non me decatei de que entraba unha néboa mesta polo val e apañei un frío feo e pegañento, deses que tardan en pasar aínda que un se tape cunha manta. Na citada reportaxe, a famosa modista dicía que sempre viu claro que non pensaba casar, pero que houbo un momento na súa vida en que tivo dúbidas, que foi cando coñeceu a Paul Iribe, un americano de orixe vasca, famoso figurinista de cine, a quen Cecil B. DeMille despediu de mala maneira porque esqueceu a tormenta na escena da crucifixión, durante a rodaxe da película Os dez mandamentos.
O que nunca soubo Coco Chanel, e probablemente tampouco o autor da reportaxe, foron as intencións que levaba Paul Iribe cando se xuntou con ela. Todo obedecía a un pacto que este último fixera coa súa muller cando se arruinaron e que consistía en divorciarse, ir el á procura dunha muller rica, casar, divorciarse outra vez e volver casar coa primeira para gozar do diñeiro conseguido.
Nas cartas que Iribe lle escribía á súa cómplice, insistíalle moito na idea de que os amores aparentes con Coco Chanel non eran outra cousa que un traballo, igual que se estivese gañando a vida nunha fábrica. Non se pense, non obstante, que se trataba dunha obriga agradable. Polas mañás, por exemplo, Paul tiña que xogar un partido de tenis todos os días coa súa vítima. Nun destes, sufriu un infarto, caeu ao chan e xa non se levantou nunca máis. Coco Chanel chorou, pero máis aínda chorou Maybelle, a lexítima, que para o caso foi coma se perdese o seu home na emigración, na caída dun andamio ou en calquera outro accidente laboral.
Esta columna publicouse orixinalmente o 6 de abril de 1999.