A primeira vez que vin un preso na miña vida foi no cárcere de Xinzo de Limia, unha casa cunhas enormes reixas de ferro que saían como unha barriga cara a fóra e na que encerraban as persoas que dicían blasfemias, os borrachos que rachaban a louza dos bares polas noites, a xente que se disfrazaba polo Entroido ou os mozos que se bañaban en pelota no río, aínda que fose nun lugar apartado. A rapaza que me sacaba de paseo polas tardes evitaba levarme por aquela rúa, que, por suposto, era a que máis me atraía.
Como tiña que ocorrer necesariamente, un día escapei. Aproveitei un descoido, mentres ela estaba dentro dunha tenda comprándome xiz para que me entretivese pintando na beirarrúa, e alá fun ver os presos. Coa excitación e o medo que levaba, máis a escuridade que había, apenas vin nada, pero volvín feliz pola aventura.
Pareceume que os presos levaban uniformes amarelos, con raias negras horizontais, un gorro redondo de tea da mesma color na cabeza e unha inmensa bóla de ferro enganchada nos pés. Era así como pintaba os presos Escobar, o célebre debuxante de tebeos recentemente desaparecido. Volvín correndo ao lugar de onde fuxira, collín o xiz que me compraran e pintei un tren. Supoño que debía ter pouca graza, pero na memoria aínda me parece un debuxo precioso. Dedícollo ao artista que acaba de morrer.
Esta columna publicouse orixinalmente o 4 de abril de 1994.