por amarxedotempo | Jul 14, 2014 | Marxe
Ese neno italiano que estivo secuestrado durante máis de cinco meses e a quen os seus verdugos lle cortaron unha orella é un símbolo do horror. ¿Como será a alma dos individuos que decidiron arrincalo da casa dos seus pais e sepultalo entre ratas só para conseguir o diñeiro do rescate? ¿En que momento das súas vidas pasaron o estreito rubicón da conciencia, perderon a condición de homes con sentimentos humanos e se converteron en canallas sen escrúpulos? Unha explicación preguizosa, desvinculada de calquera esforzo intelectual solvente, buscaría a causa na infancia destes individuos ou nas dificultades dunha vida presuntamente difícil.
Mentira. O mal é unha opción vital para todos, non só para quen foi vítima dunha infancia difícil ou dunhas condicións sociais inxustas, por non falar dunha educación deficiente. Optar pola maldade é unha decisión libre, que afecta o mesmo a ricos que a pobres, aínda que se manifeste … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 13, 2014 | Marxe
Pois o gato Samuel xa caza. Hai tres días colleu unha toupeira, o sábado pillou un rato e onte fixo o mesmo cun paxaro. Que mate dos primeiros non me importa, pero a estes últimos non me gusta que os ataque. Son, non obstante, as súas presas preferidas. Embóscase na herba, coa barriga contra o chan, e no momento oportuno dá un salto felino que con frecuencia lle resulta eficaz. Claro que se trata dunha eficacia gratuíta, supoño que deportiva, pois non lle serve para nada. Quero dicir que non é preeiro, por fortuna, e que non come os bichos que mata. Xulgado con criterios humanos, sería un cazador que se divirte cazando.
Dixen que non me importa que mate ratos, por exemplo, pero que non me gusta que faga o mesmo cos paxaros. Está claro que isto é unha contradición. Os dous teñen os mesmos dereitos, por riba das … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 12, 2014 | Marxe
De Minsk e Bielorrusia quedamos todos bastante fartos. Iso de que as tradutoras non traducisen as opinións que non lles gustaban ás autoridades acabou por facerse intolerable. No tren viaxa moita xente que fala ruso e que nos alertaron sobre esa práctica inmoral. O mesmo fixeron algúns escritores locais. Por outra parte, as ditaduras chéiranse na rúa, nas tendas, nos restaurantes. O presidente Lukaschenko, que se fixo famoso cos seus discursos en contra da corrupción, vive asentado sobre ela, e parece satisfeito.
O luns pola noite, un grupo bastante amplo acordamos non asistir á recepción que nos daba o ministro de Cultura e evitar así que nos utilizase como propaganda. Zafámonos das súas mans pero fomos parar ás dun mafioso propietario dun restaurante que nos cobrou os vasos de viño a mil cincocentas pesetas* e que nos enganou todo canto quixo. Escoitou unhas cantas, pero mantívose impasible: cumpriu os seus … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 11, 2014 | Marxe
Se con frecuencia falo de curas neste espazo, como sucedeu co crego casamenteiro de onte, é porque coñecín moitos cando era neno. En xeral, boa xente, aínda que atopei de todo. Pola casa reitoral de Beiro viñan algúns, tanto polas festas do San Roque como polo precepto. Normalmente, despois de cumprir coas súas obrigacións pastorais, dedicábanse a xogar ás cartas. Daquela, eu andaba preocupado coas cousas de Deus e quería discutir con eles, pero non me facían caso. Debían pensar que era medio parvo.
Iso non quita para que, como dixen, teña boa opinión deles, incluso dun que dicían que era contrabandista. Non lle gustaba que o acusasen, tanto que un día fíxoo o señor bispo e o bárbaro presentouse cunha pistola no pazo episcopal, ameazando con “bimbalo”, que era a palabra que empregaba para dicir que o mataba. Un toliño.
Quizais de todos cantos cregos coñecín na infancia, un … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 10, 2014 | Marxe
Despois de moito tempo, onte vin a bubela. Levaba dous anos sen aparecer por aquí, o cal me fixo pensar que debía andar escasa, en contraste coa abundancia dos demais paxaros, cada vez máis numerosos, grazas a Deus. Estivo cerca dunha hora peteirando na herba, comendo mosquitos e outras pestes semellantes. Pareceume presumida, como consciente da súa fermosura, que non é pouca, coa cresta empinada e o andar lizgairo, moi pespereta. Cando fartou, pousouse nun cable de luz e púxose a cantar.
Estívena contemplando sen precaucións, a pesar de que os paisanos aseguran que se un mira para elas fixamente, engorda. Non me importa. Incluso me parei a observar a súa barriga, que din que é bo para reconciliarse cos inimigos. Uns quilos de máis non fan nada e uns inimigos de menos tampouco se nota demasiado.
Para inimigos, os da propia bubela, pouco querida pola xente. Abonda con pensar … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 9, 2014 | Marxe
Estes días que pasei en Estocolmo escoiteilles dicir aos meus amigos grandes palabras de eloxio sobre o pan que nos servían, moi rico e variado. Aclareilles que en Suecia non se come pan nas comidas e que se a nós nolo puñan na mesa, era por simple deferencia, sabedores de que aquí non se concibe xantar sen ese complemento. Isto de comer sen pan, foi algo que a min me chocaba moito ao principio, cando cheguei por primeira vez a aquel país, hai xa máis de vinte e oito anos. O mesmo que o costume, sorprendente para un español, de que a bebida máis frecuente nas comidas, non sexa nin viño nin auga, senón leite. Un leite excelente, por certo.
Eu son un gran comedor de pan, a única debilidade gastronómica que teño. De neno, na casa ríanse de min porque ía ao cine cos petos dos pantalóns cheos das … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 8, 2014 | Marxe
No pasado mes de marzo, un periodista sueco que pasaba uns días en Galicia amosoume unha serie de fotografías que fixera na China un ano antes. Sen seren raras, eran curiosas e revelaban dunha maneira moi evidente as contradicións da sociedade chinesa actual. Recordo unha delas, na que se vía un home aínda novo transportando nun carro tirado por bicicleta unha serie de electrodomésticos impecables, entre eles unha lavadora, un frigorífico e un televisor. A foto resultaba moi suxerente. Tamén me chamou a atención un conxunto de rapazas todas cubertas na cabeza con gorras de baseball americanas, cada unha da súa color. A fotografía tiña graza en si, pero pretendía algo máis, pois por diante das mociñas pasaban naquel momento cinco ou seis señoras maiores tocadas con vellos sombreiros de palla.
O fotógrafo confesoume que as fotos estaban trucadas por procedementos dixitais. El defendíase dicindo que non inventara nada: existía … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 7, 2014 | Marxe
Hoxe pola mañá, pouco despois das oito, paramos nunha cafetería da autoestrada, preto de Burdeos, coa intención de comer algo e matar a primeira fame do día. Non había máis que unha especie de bocadillos desnaturalizados: pan dese que chaman de molde e queixo dese que vén en barras. Explorando o interior do paquete, a sorpresa saltou diante dos ollos como un rato. A pesar do envoltorio, unha das lonchas de queixo tiña perfectamene marcada na beira unha dentada impecable e inconfundible.
A un, non sabe ben por que razón difícil de entender, estas cousas sempre lle ocorren en Francia. Noutra ocasión, nunha estación de servizo cerca de París, un túzaro de fronte estreita e lardo na caluga, botoume un can porque pretendía limpar o parabrisas.
Aínda que o sentido común e a lóxica me din que se trata de simples casualidades, hai unha parte da alma que se resiste … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 6, 2014 | Marxe
Xa teño falado aquí varias veces dos cans da nosa casa ou, mellor dito, das cadelas, porque son femias as dúas. Nunha ocasión polo menos, contei algo que segue sendo certo despois de varios anos: que non se poden ver entre elas, porque hai unha que ataca a outra. De maneira que o lío de portas que se abren e se pechan para evitar que as inimigas nunca se encontren daría para escribir unha comedia. De momento, salvo un par de veces, que por fortuna se resolveron bastante ben, imos conseguindo o que parecía imposible. Dá un pouco de traballo, sobre todo aos que somos despistados, pero evitounos prescindir dunha das cadelas.
Agora resulta que a pacífica, que se chama Leda e ten que ser protexida da furia da outra, que se chama Buba, estase convertendo en lambona. Non nunha lambona normal, amante dun bo bocado ou ladroa de calquera … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 5, 2014 | Marxe
Diante de min teño a fotografía dun home inquietante: loiro e de pel moi clara, leva uns agresivos lentes escuros que lle ocultan os ollos, un enigma imposible de aclarar. Por esa razón a boca é o trazo máis característico e significativo do seu rostro. Tena grande e carnosa, enmarcada por un labio superior ancho e un papo poderoso e cadrado. Visto así, un diría que os valores deste individuo pertencen máis á esfera da vontade que ao reino da intelixencia. A masa sólida dun corpo que se debate entre o músculo e a gordura dálle unha aparencia de tipo duro, incluso temible. A cólera débelle subir con facilidade desde os riles ata o pescozo, curto e duro como o dos bois.
Chámase Thom Robb, ten corenta e seis anos e é un dos novos xefes do Ku Klux Klan en América. Á fronte desta sinistra organización, cun pasado negro … Seguir leyendo
