Xa teño falado aquí varias veces dos cans da nosa casa ou, mellor dito, das cadelas, porque son femias as dúas. Nunha ocasión polo menos, contei algo que segue sendo certo despois de varios anos: que non se poden ver entre elas, porque hai unha que ataca a outra. De maneira que o lío de portas que se abren e se pechan para evitar que as inimigas nunca se encontren daría para escribir unha comedia. De momento, salvo un par de veces, que por fortuna se resolveron bastante ben, imos conseguindo o que parecía imposible. Dá un pouco de traballo, sobre todo aos que somos despistados, pero evitounos prescindir dunha das cadelas.
Agora resulta que a pacífica, que se chama Leda e ten que ser protexida da furia da outra, que se chama Buba, estase convertendo en lambona. Non nunha lambona normal, amante dun bo bocado ou ladroa de calquera cousa de comer que lle quede ao alcance da boca, senón nunha lambona consumada. Aproveita todo canto atopa, mesmo os papeis dos xeados ou os envoltorios dos caramelos.
Onte, por exemplo, boteille ao gato no porche un cachiño de carne, que lle deixei sobre unha baldosa. Estiven con el para que non llo quitase, pero cando acabara xa, achegouse ela correndo a lamber o chan. Lambeu durante tempo, aproveitando o aroma, cunha ansia que a afogaba. Entón entrei na cociña e saín cunha pataca crúa, a ver se a comía. Enguliuna. Nunca vira na miña vida unha cadela tan esfamiada. Recórdame unha señora que eu coñecín hai anos, xa morta, que facía o mesmo, e a quen o seu home chegou a collerlle rabia por iso. Comía incluso gatos. Por fortuna para Samuel, Leda é menos lambona que aquela muller.
Esta columna publicouse orixinalmente o 6 de xullo de 1998.