Hoxe pola mañá, pouco despois das oito, paramos nunha cafetería da autoestrada, preto de Burdeos, coa intención de comer algo e matar a primeira fame do día. Non había máis que unha especie de bocadillos desnaturalizados: pan dese que chaman de molde e queixo dese que vén en barras. Explorando o interior do paquete, a sorpresa saltou diante dos ollos como un rato. A pesar do envoltorio, unha das lonchas de queixo tiña perfectamene marcada na beira unha dentada impecable e inconfundible.
A un, non sabe ben por que razón difícil de entender, estas cousas sempre lle ocorren en Francia. Noutra ocasión, nunha estación de servizo cerca de París, un túzaro de fronte estreita e lardo na caluga, botoume un can porque pretendía limpar o parabrisas.
Aínda que o sentido común e a lóxica me din que se trata de simples casualidades, hai unha parte da alma que se resiste a este tipo de explicacións. As razóns frías da intelixencia non sempre chegan ata o forno do corazón. De maneira que o prexuízo segue engordando e alimentándose de si mesmo. Basta que pola noite, nun restaurante, unha señorita tarde en servirnos máis do que o cansazo está disposto a tolerar, para que un acabe farto dos franceses. Os pensamentos estúpidos taménforman parte da vida.
Esta columna publicouse orixinalmente o 7 de xullo de 1993.