Era o cumpre dunha nena que se chamaba Elena e regaláronlle un chapeu. Sempre o pediu e resulta que unha noite levantouse da cama a beber e colleu o chapeu e fixo maxia e Elena voou e viu a torre Eiffel e pasoullo moi ben e volveu a casa e díxolle a todos a onde fora e acabouse.

(Conto dunha nena de cinco anos).

Chapeus máxicos cóntase que hai dous. Un está feito de vento e outro de velocidade. Cos dous pódese viaxar por todo o mundo. O de vento, ás veces, ten forma deses cascos de juguete con aspas que hai para os nenos. O de vento pode ser moi rápido, cando hai temporais. Ou podes viaxar amodo cando hai brisa, coma se estivésenche meciendo no aire. O de velocidade é máis difícil de atopar. Din que ten forma de chistera vella, con remiendos de cores, e que, nunha tenda de Londres, pódese conseguir.

Laura sempre soñou con ter un chapeu máxico e poder ver a torre Eiffel como a súa amiga Elena. E poñía o dedo na bóla do mundo do seu cuarto e dicía: e ir aquí, e aquí e aquí, tamén.

Un día sobre a cadeira azul celeste da súa habitación viu o chapeu con aspas e soubo que ía gozar moito, coma se puidese comer todo o intre chocolate. O primeiro voo que intentou co seu chapeu máxico #saír+lle mal e caeu por un buraco moi profundo, moi profundo. Chegou ao centro da terra, onde están as calderas. E alí atopouse cun pianista que non deixaba de tocar.

Era un pianista que vestía moi elegante, cunha levita e unha pajarita que cambiaba de cor segundo como a mirases. O pianista parecíase ao Principito do conto e tiña o pelo revolto, con moitos rizos ou caracolas de mar. A nena interrompeu ao pianista que aporreaba as teclas, como noutro mundo.

-Ola, perdinme. ¿Onde estou?

-Ola. Es outra nena que estreou o seu chapeu máxico e foi para abaixo no canto de subir e subir.

-Si, púxenmo e caínme.

-Xa, xa. Tíñanche que explicar que, para que o chapeu máxico funcione, tes que pensar sempre en cousas bonitas. Pero non che preocupes indicareiche por onde podes saír que non me podo entreter máis ou o mundo quedarase sen clima. Sería unha traxedia.

-¿Como?

-Abofé, eu son o pianista que trae as borrascas e os anticiclones. Se tocou fúnebre, chove sen piedade. Se toco arrebatado, o temporal arrasa con todo. Son todas as estacións. Tamén tocou alegre, como a primavera, e caluroso, como o verán. Sempre teño traballo. Séntoo. Agora pensa en algo bonito e sairás por esa cheminea cara ao ceo e, desde arriba, cara a onde queiras.

Antes de botar a voar, a nena deuse conta de que había un dragón no salón onde estaba o pianista. Era un salón incrible, con mobles de madeira e un acuario xigante.

-E el.

-Coidado. Non lle espertes. Ten moi mal espertar. El é o encargado de manter quente as calderas da terra. Bota o seu alento de lume por eses tubos e quéntalle a barriga ao planeta. Imaxínache se non fixésemos o noso traballo. Anda, vaiche xa que nós non somos uns cativos para perder o tempo con xogos.

E ela púxose a pensar en cousas bonitas e notou como os pés levantábanselle do chan. Pensou nos seus pais e avós, no moito que os quería, e nas fotos de animais que tanto lle gustaban, e no seu irmán pequeno, ao que lle conseguiu un gormiti, precisamente de lume, como o alento do dragón. E saíu pola cheminea escura ata que, como impulsada por un chorro de vento, chegou ao ceo. Xa, entre as nubes, pensou que o chapeu máxico íaa a facer gozar moito, moito. Que iría ata a torre Eiffel e ata o recuncho das hadas de cristal.