Para a Madriña do Ceo, de Ramón Loureiro
E entón Raichu saíu co seu pai da man. O pai tiña a sensación cando collía a man da súa filla que estaba amarrándose ao cabo dunha cometa. Era moito o que se ría coa nena. Os dous xuntos subiron ao coche e fóronse á praia. Era inverno en Arrakeen. As praias cando é inverno en Arrakeen están preciosas. Os días azuis, a pesar da friaxe, son gloriosos. Coma se o aire fose máis transparente que nunca. Aparcaron o coche, á beira das naves, e foron camiñando cara ao areal. Cruzáronse con varios cans que correteaban e cun par de namorados que se bicaban.
-Imos tirar moitas pedras, mil pedras, papá.
-As que queiras.
-Entón imos tirar corenta mil pedras, dígocho, papá.
-Nooon (con cara de dor). Tantas nooon que logo teño maniotas nos brazos.
E Raichu ríase como nunca, esa risa de campanillas que anuncia bonanza. Elixiron as pedras.
-As negras, non, que son feas, dixo a nena.
Colleron pedras brancas, con pintas grises. Pedras brancas, con todo tipo de pintas. E estiveron tanto tempo lanzando pedras ao mar que moi pronto se formou unha illa fronte a eles. Os dous quedaron moi sorprendidos. Onde había mar, había agora un montículo de pedras que brillaban como diamantes baixo o sol invernal. Non se podían crer o que vían. Entón Raichu non o dubidou e díxolle ao seu pai:
-Imos, papá. Seguro que é a illa dun pirata. Si, a illa de Pata de Pau ou do Capitán Garfio.
Raichu sempre dicía o de capitán Garfio porque sabía que o seu pai botábase a tremer cando o nomeaba.
-Capitán Garfio, non, por favor, non que me dá moito medo.
A nena ríase, traste, e animáballe a cruzar ata a illa. O pai detívoa e díxolle:
-Pero como chegamos á illa se non temos unha barca?
A nena pensou e pensou e deseguido atopou a solución.
-Falarei coa miña madriña e direille que nos poña alí. Ela pódeo conseguir todo. Non o esquezas.
A nena pediulle o teléfono móbil e sacou a súa axenda pequena, de cor rosa, a mellor cor do mundo, para chamar á súa madriña. O fada madriña lle solucionou o problema de chegar ata a illa.
-Estás co teu pai nunha praia e queredes chegar a unha illa. Non hai dificultade que non supere a imaxinación. Colle un puñado de area na túa man, pecha os ollos e pronuncia as palabras máxicas: salacatum, dominecum, trastoledum. Pronúncialas tres veces e a area que tes na túa man converterase en po de nube.
Así o fixo a nena, co seu puño cheo de area e os ollos pechados, pronunciou as tres palabras:
-Salacatum, dominecum, trastoledum.
E, claro, a area converteuse en po de nube ao segundo. Botou o po de nube nos pés do seu pai e dela mesma e de súpeto notaron como se elevaban uns metros sobre a praia. Os dous estaban sorprendidos e mortos de risa. Levantáronse uns metros do chan e os cans que había polo areal tolearon detrás deles, pero pai e filla aprenderon a mover os seus pés de tal xeito que se os abrían un pouco era coma se esquiasen polo aire.
-É divertidísimo, Raichu. A túa madriña tiña razón.
-Claro, a miña madriña nunca falla. Non ves que ten caracolas de mar no seu pelo.
Pai e filla sobrevoaron a auga e chegaron á illa que nacera pedra a pedra. Vista desde arriba, era só unha chea de pedras. Pero, como todo, de cerca, pareceulles fermosa, como un pequeno país. E aínda brillaba como un tesouro baixo o sol fatigado de marzo.
-Mira, como brilla. É como o meu colar de princesa.
De súpeto xurdiu un remolino terrible de debaixo do mar, á beira da illa levantouse unha mole de auga, coma se ao mar lle nacera unha montaña. Era Poseidón, o deus do mar, que estaba moi enfadado porque lle deron cunha das súas pedras na cabeza. Tiña un chichón horrible.
-Mirade, o que fixestes, desgraciados, dixo cunha voz estraña, coma se as palabras saísen dunha caverna mariña.
-Quero unha reparación, berrou embravecido.
Raichu, que era moi atrevida, mirou para o seu pai e non dubidou en tomar a palabra.
-Mira, non che enfades. Foi sen querer e pídoche perdón. Só queriamos xogar e fixemos esta illa. Agora eu traía ao meu pai para que vise que na illa non está o capitán Garfio porque lle ten moito medo e, se non o ve cos seus propios ollos, pasaría toda a noite sen durmir.
A Poseidón encantoulle que a nena pedise desculpas tan rápido. Como a nena caeulle ben, preguntoulle o seu nome:
-Cal é o teu nome?
-Raichu, contestou ela.
-Pois dende agora, dixo Poseidón, está illa será a illa de Raichu e nela poderás atopar un xoguete máxico. Que xoguete gustaríache?
-Gustaríame moito unhas tesoiras moi grandes para cortar cartolinas de cores. Unhas tesoiras moi grandes, pero que non me fagan dano.
-Túas son, dixo Poseidón, á vez que se mergullaba outra vez na auga como unha morea de golfiños.
Raichu estaba moi contenta, moi pero que moi contenta. Díxolle ao seu pai que mirase na illa e os dous viron como había unhas tesoiras xigantes sobre as pedras, unhas tesoiras moi bonitas, coas puntas redondeadas e cun lazo rosa enorme. A cor favorita de Raichu.
Raichu dixo:
-Mira, a aventura ten un bo final. Mira, na illa non está o capitán Garfio e ti poderás durmir e o único que hai son as tesoiras que soñei. Imos collelas antes de que se nos acabe o po de nube dos pés e non podamos volver a terra.
E así fixeron. Entre os dous tomaron a tesoira e regresaron á area. Logo colleron de novo o coche e, como a tesoira non lles cabía, atárona sobre o teito co lazo rosa. Cando chegaron a casa, a mamá de Raichu non se podía crer o que vía. Era a tesoira máis bonita do mundo E Raichu xa puido durante semanas recortar os seus debuxos en cartolinas de cores. Recortou nubes, soles, e tamén castelos. A mamá díxolle:
-Non ves Raichu, traballaches con moitas pedras e fixeches unha illa e logo fuches valente para pedir perdón. Non che deixaches asustar e fuches sincera. Así conseguiches o premio que tanto desexabas.
-Mamá, quéroche corenta mil oitocentos elefantes como Horton, contestou Raichu, pensando xa no baño quentiño que se ía a dar e na barba de espuma que lle faría ao seu pai. Raichu que, ademais dunhas tesoiras xigantes, xa tiña, tan cativa, unha illa co seu nome.