por amarxedotempo | Ene 15, 2014 | Marxe
As persoas que lean estes artigos que escribo cada día van sabendo, máis ou menos, dos meus costumes, das miñas teimas e dos meus gustos. Non revelarei ningún segredo, polo tanto, se me confeso curioso. Digo isto porque o outro día, mentres agardaba por un amigo nunha cafetería, oín unha conversa entre dúas señoras. Sen propósito de desculparme, aclaro que non tiven que facer ningún esforzo para escoitar, unha práctica que non sería elegante, senón que a cháchara que mantiñan as dúas mulleres transcorría en voz alta, con esa forma de falar en público, algo descarada, que parece propia de persoas sen subconsciente.
Fisicamente, as señoras pertencían a esa clase que, máis que vestidas, semella que van amobladas: abrigo, pulseiras, colares, aneis, todo tan abondoso e chamativo que poderían servire ambas as dúas como mostrador dun bazar. Pido perdón e sigo. Supoño que eran boa xente, en parte pola maneira … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 14, 2014 | Marxe
Teño un amigo, que desde hai máis de vinte anos reside en Australia, a quen lle debo algúns dos momentos tal vez máis divertidos que pasei na miña vida. Foi sempre un ganso irremediable, pero non porque se dedicase a facerse o gracioso ou porque fose especialmente simpático, pois era máis ben serio e moi calado, un pouco triste, senón pola razón de que tiña a rara virtude de crear situacións cómicas, de maneira involuntaria, nas circunstancias menos oportunas. Recordo o escándalo que montamos unha vez, na casa dun amigo común, dándolle o pésame pola morte do seu avó, que se atopaba de corpo presente.
Levabamos alí uns minutos, metidos no cuarto do velatorio, en compaña do neto compunxido. De pronto, no medio do silencio que ningún dos tres conseguiramos rachar, o meu amigo ergueuse e dirixíndose ao outro, díxolle: “Perdoa, pero voume, porque este é un dos mortos máis … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 13, 2014 | Marxe
Esa señora americana especialista en escribir libros escandalosos sobre xente famosa, a célebre Kitty Kelley, anuncia agora unha obra dedicada á casa real británica. Será, sen dúbida ningunha, un libro cheo de maldades. Hai tempo que atopou a fórmula: non mentir nunca, pero contar só cousas ruíns. Foi ela quen descubriu que Elizabeth Taylor fixera un aborto estando embarazada de Frank Sinatra, que unha irmá dos Kennedy fora sometida a unha lobotomía ou que a Jackie Onassis lle aplicaran electrochoques.
Do último libro sobre Nancy Reagan tiña vendidos case un millón de exemplares antes de que a obra aparecese nas librerías. Non decepcionou aos lectores, que por aquelas páxinas souberon que a muller do presidente tivera amores con Sinatra na mesma Casa Branca e que era unha auténtica bruxa. Nancy tivo que calar.
Ata agora, todas as súas vítimas non puideron nada contra ela. Unha recua de avogados expertos revisan … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 12, 2014 | Marxe
No ascensor duns grandes almacéns coincido con dúas señoras xa maiores, ben vestidas, aínda que sen luxos, que andan de compras. Unha delas, pequeniña e algo chepuda, ten un lixeiro tremor na cabeza, que non lle afecta ao sorriso, un xesto permanente que non se sabe se procede dalgunha íntima satisfacción coa vida ou se non é máis que un aceno conxelado. A compañeira, un poco máis nova, delgada e con aspecto de sarillo, gasta aires de pespereta nerviosa e sabichona. Naturalmente é esta última a que fala.
Mentres baixamos a ritmo lento, con parada en cada un dos pisos da tenda, escoito as miñas compañeiras. Veñan de onde veñan, traen unha conversa que as divirte e as relaxa, pero que eu tardo en comprender. Aluden a algo na televisión que lles resulta xenial e divertido. Deseguida me decato de qué cousa concreta están falando.
O que lles produce o … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 11, 2014 | Marxe
Hai anos, nunha viaxe en avión a Copenhague, descubrín que dúas filas máis adiante do meu asento, do outro lado do corredor, ía un ilustre sabio moi coñecido. Pasou unha parte do tempo durmindo e cando espertou, sen disimulos de ningún tipo, púxose a ler con atención unha famosa revista dedicada ao cotilleo. Sempre que teño contado esta historia entre amigos, en xeral, resístense a crelo, pero por último, unha vez aceptada a súa veracidade, normalmente expresan a gran decepción que lles causa o personaxe.
Algo semellante me manifestou onte unha amiga que leu nunha revista unha reportaxe sobre Mozart na que se publicaban uns escritos deste nos que se dirixía graciosamente a un compañeiro, músico de profesión, pero tamén vendedor de queixos, con palabras como cretino, porco, burro, boi, estúpido e outras peores.
En realidade, ambos os dous exemplos só demostran que se pode ser moi sabio e ao … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 10, 2014 | Marxe
Os periódicos publican estes días a noticia da comparecencia diante dos tribunais do seu país da viúva de Enver Hoxha, o tirano que gobernou Albania de forma salvaxe durante preto de medio século. A señora, a pesar dos anos, aínda resulta bonita, segundo se pode apreciar nas fotos, pero non inspira simpatía, non obstante. Hai no seu rostro un xesto excesivamente firme e tráxico, máis propio da fanática que sen dúbida foi que da cínica que lle conviría ser nestes momentos: rebaixaría polo menos a solemnidade histórica dos seus xuíces.
Naturalmente, cando un se achega aos setenta anos, como lle sucede a esta señora, a biografía propia está tan feita que o único que se pode é cambiar o peiteado. Cando era moza, esta muller pensou que o futuro do mundo estaba xa perfectamente escrito e decidido e que non había máis que empuxar a historia na dirección marcada. Admitamos … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 9, 2014 | Marxe
As persoas que trataron a don Ramón Otero Pedrayo na intimidade saben moi ben que detrás da aparencia señorial daquel home impoñente escondíase tamén a graza viva dun pillabán simpático e malicioso. Na caracterización da xente, sobre todo, sen saír nunca dos límites que lle marcaba a súa natural elegancia, bordaba de ironía e de humor uns retratos magníficos, cheos de agudeza e de sabedoría. Os mellores eran os que se referían a individuos farsantes, sempre que non fosen indignos ou canallas.
Escoiteille por primeira vez un deses preciosos retratos alá polos anos cincuenta, na casa dun tío meu, cando eu era adolescente. Trataba dun poeta viúvo e desconsolado, que diante de Otero choraba pola muller, pero a quen don Ramón vía uns minutos despois desde a solaina do pazo revolcándose coas mozas nos prados.
Sorprendeume a indulxencia coa que falaba do personaxe, entendendo aquela conduta teatral como unha simple … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 8, 2014 | Marxe
Desde hai anos, cada semana éntrame pola porta unha das revistas máis interesantes do mundo, o New Yorker. Esa pequena rutina é un dos motivos que alegran a vida, o mesmo que a lectura dos periódicos a diario, o pan á hora do xantar ou os minutos que, de cando en vez, dedico a pasmar diante dos trens eléctricos que circulan na nova maqueta de nove metros que estou construíndo desde o verán. Sen estas pequeneces, a vida sería máis difícil, non por aburrida, senón por demasiado seria. Eu creo que o pecado orixinal, á parte do que definen os teólogos, foi chegar á conclusión de que os xoguetes son só para nenos.
Pois onte pola tarde, despois de cumprir coas obrigas do día, boteime nunha butaca para ler o New Yorker, o primeiro do 2000. Coma sempre, traía un par de boas reportaxes, unha delas dun escritor … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 7, 2014 | Marxe
Se agora mesmo tivese que elixir unha das películas que máis me impresionaron na vida, Robin de los bosques estaría entre elas. Non é que fose unha grande obra, que non o sei, pois non quixen vela nunca máis, a pesar de que non me faltaron oportunidades. Hai lembranzas tan fermosas que é mellor non tocalas, non sexa que rompan para sempre e de xeito irremediable. Pero é que daquela, alá polos anos corenta, os nenos xogabamos a ser Robin, papel que só podía representar un, o cal daba pé para non poucas disputas, inimizades e rancores infantís, que ás veces tiñan unha intensidade rabiosa, igual que se fosen cousa de maiores.
Non podía imaxinar eu entón, neno bo que comungaba a diario e rezaba as tres avemarías posto de xeonllos sobre a alfombra, ao pé da cama, todas as noites antes de durmir, que o actor que encarnaba o … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 6, 2014 | Marxe
A primeira vez que vin o mar foi nunha viaxe en tren, desde Ourense a Santiago por Redondela, alá polos anos corenta, cando o doutor Pensado Iglesias, que morrería pouco despois, me ía operar de vexetacións. Non recordo case nada, a non ser o asombro que me produciu. Co tempo, entre fantasías infantís e anacos de conversas escoitadas aos maiores, presumín diante dos demais nenos de que vira unha balea e centos de tiburóns.
A realidade é que a miña nai aseguraba que viramos un par de delfíns. Sempre que falo destes últimos, son moitas as persoas que me corrixen, aducindo que son arroaces. Serán o que sexan, pero son delfíns, ou golfiños. Aínda me atopei con eles o verán pasado nas inmediacións da praia de Nerga, bufando e pegando pinchos arredor do barco no que tomabamos café un grupo de amigos.
Onte pola mañá, como o mar estaba bravo … Seguir leyendo
