Se agora mesmo tivese que elixir unha das películas que máis me impresionaron na vida, Robin de los bosques estaría entre elas. Non é que fose unha grande obra, que non o sei, pois non quixen vela nunca máis, a pesar de que non me faltaron oportunidades. Hai lembranzas tan fermosas que é mellor non tocalas, non sexa que rompan para sempre e de xeito irremediable. Pero é que daquela, alá polos anos corenta, os nenos xogabamos a ser Robin, papel que só podía representar un, o cal daba pé para non poucas disputas, inimizades e rancores infantís, que ás veces tiñan unha intensidade rabiosa, igual que se fosen cousa de maiores.
Non podía imaxinar eu entón, neno bo que comungaba a diario e rezaba as tres avemarías posto de xeonllos sobre a alfombra, ao pé da cama, todas as noites antes de durmir, que o actor que encarnaba o meu heroe da pantalla era o crápula máis grande de Hollywood, tal como contei onte aquí. Na súa golfería andante, cometeu todos os pecados posibles, ata o de ser amante ocasional de Truman Capote.
Con todo, na cidade do cine había xente peor que Errol Flynn, que nunha ocasión foi acusado de “violación estatutoria”, unha figura penal que nunca souben qué quería dicir. A Flynn debíalle pasar o mesmo, pois cando a policía lle comunicou o cargo, dixo cinicamente: “Non sei qué animal é ese”. O animal eran, en realidade, dúas golfas, Betty e Peggy, que se prestaron a servir de cebos para arruinar o actor, famoso polas súas aventuras e os seus escándalos. O que había detrás era un asunto turbio, con loitas por diñeiro e poder político, é dicir, verdadeiros pecados. Os de Flynn, postos ao lado deses, non pasaban de ser golferías. Nisto, tamén hai graos.
Esta columna publicouse orixinalmente o 7 de xaneiro de 1999.