A primeira vez que vin o mar foi nunha viaxe en tren, desde Ourense a Santiago por Redondela, alá polos anos corenta, cando o doutor Pensado Iglesias, que morrería pouco despois, me ía operar de vexetacións. Non recordo case nada, a non ser o asombro que me produciu. Co tempo, entre fantasías infantís e anacos de conversas escoitadas aos maiores, presumín diante dos demais nenos de que vira unha balea e centos de tiburóns.
A realidade é que a miña nai aseguraba que viramos un par de delfíns. Sempre que falo destes últimos, son moitas as persoas que me corrixen, aducindo que son arroaces. Serán o que sexan, pero son delfíns, ou golfiños. Aínda me atopei con eles o verán pasado nas inmediacións da praia de Nerga, bufando e pegando pinchos arredor do barco no que tomabamos café un grupo de amigos.
Onte pola mañá, como o mar estaba bravo co temporal, collín o coche e fun ver como batía contra as rochas, alá pola estrada da Guarda, que en días de chuvia e vento convértese nun escenario grandioso, como cousa intermedia entre as portas do ceo e a boca do inferno. O que pasou foi que, cando levaba media hora pasmado mirando o espectáculo, a gorxa avisoume de que non me estaba comportando ben. Ao final, o sentido da seguridade puido máis que o atractivo da beleza e marchei para a casa, a quentarme.
Esta columna publicouse orixinalmente o 6 de xaneiro de 1996.