por amarxedotempo | Ene 25, 2014 | Marxe
A señora Helena foi unha muller, tan xorda como boa e maniática, que traballou moitísimos anos na casa dun tío meu. Non aceptaba outra maneira de averiguar se as patacas estaban xa cocidas que sacar unha delas da pota e lanzala contra a parede da lareira, para ver se quedaba pegada. Tampouco concibía que se puidese durmir ben nun cuarto que non arrecendese a mazá. Por iso tiña ducias delas tiradas polo chan da súa alcoba, ademais dunha pequeniña que metía debaixo da almofada.
As manías estendíanse ata o pan, que debía ter ollos grandes, un parecer que non compartía o lambonciño do Ramón, un criado bondadoso e pousón, que entendía que un bo cacho de centeo tiña que aguantar ben do touciño, sen que este se perdese por entre tanto buraco como a señora Helena se empeñaba en facer.
Eu nisto dos ollos do pan, son da opinión daquela … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 24, 2014 | Marxe
Ese Paquiño Cebola do que falei onte aquí chamábase Francisco Janeiro polo cristián, pero el mesmo tiña asumido o alcume como propio. Dicía: “Llamar me llamo Francisco, pero mi nombre de verdad es Cebola”. Non sei de onde lle viña a nomeada, quizais dalgún episodio descoñecido da súa infancia. Falaba sempre en castelán, igual que o seu amigo Efraín, un colega da parte de Maceda, que dicía palabras como “pián”, “quialdo” e outras polo estilo.
Deste último publiquei unha entrevista inventada nun periódico escolar que escribía eu só daquela e que se chamaba El Averno. Por certo que por chamarlle “faba” a un profesor recibín vinte labazadas. A propósito de El Averno, este consistía en catro follas escritas a man, que saía os xoves en exemplar único. Foi medio clandestino ata que o meu profesor de Literatura, don Agustín Madarnás, me pediu que o lese na clase. Iso … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 23, 2014 | Marxe
No verán pasado, unha noite vin na televisión un individuo natural da antiga Iugoslavia que respondía con tranquilidade a unha entrevista moi dura, na que unha rapaza francesa de aparencia fráxil lle recordaba as acusacións que pesaban sobre el por crimes repugnantes. Desde o principio supuxen que eran certas polo cinismo do personaxe, que non deixaba de rir. Nun momento, cando a periodista lle dixo que podía ser detido polas tropas internacionais, comentou: “Que o fagan; eu mesmo os convido a facelo. ¡Adiante!”
Pronunciou estas palabras mirando para un compañeiro, ao que lle chiscou un ollo. Logo, os dous botaron unha gargallada e tocaron de maneira ostensible as armas que portaban. Confeso que se naquel momento dependese de min como dependía de Deus, montaba unha tronada e deixáballe caer un raio fulminante na cabeza.
Posteriormente, en varias ocasións vin citado o nome deste home sempre como un criminal ruín e … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 22, 2014 | Marxe
Había na escola onde eu estudaba de neno un libro no que lin unha frase que se me gravou na memoria para sempre, en primeiro lugar porque empregaba un vocábulo que me parecía estraño, pero tamén porque falaba de algo que me resultaba sorprendente. A frase dicía: “Acontece ás veces que un pai intelixente teña un fillo tonto”. A palabra “acontece” non a escoitara nunca e que un pai listo tivese un fillo parvo non acababa de entendelo. Foi un dos primeiros enigmas que me produciron inquietude e que tardei tempo en resolver.
Paréceme recordar que o meu razoamento se artellaba arredor da idea de que se os fillos herdaban tantas cousas do seu pai, incluso o nariz e a color dos ollos, o lóxico sería que non se puidese producir nunca a castástrofe antinatural que anunciaba a frase. Non recordo, en cambio, ter levado este pensamento ata as súas … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 21, 2014 | Marxe
Os periódicos de onte daban a noticia da morte de Hedy Lamarr, que chegou a ser famosa no mundo do cine como a actriz que non fixo Casablanca e porque foi a protagonista dunha película escandalosa, Extase. As dúas cousas son certas, pero hai moito máis. En primeiro lugar, é verdade que Lamarr foi a elixida polos responsables da Warner para o papel que logo acabaría facendo Ingrid Bergman, pero foron os directivos dos estudos os que non deron o permiso necesario. Non houbo máis ca iso e non se sabe que aquela negativa lle crease problemas nin que a convertese nun ser frustrado.
O da película Extase é outra historia. Por riba dos seus valores artísticos, que levan a marca dun bo director, Gustav Machatý, e dun excelente guionista, o poeta checo Vitéslav Nezval, recórdase hoxe por un par de escenas eróticas e porque era unha das primeiras veces … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 20, 2014 | Marxe
Escribo este artigo nun vello pazo da provincia de Lugo, a onde vin pasar o día cun grupo de sete amigos para falar das nosas cousas. Chegamos pola mañá, estivemos na cociña tomando un aperitivo a base de chourizos asados no lume da lareira e logo pasamos ao comedor. O xantar consistiu nun xabarín asado, sen salsas, acompañado de ensalada e patacas cocidas, máis uns bos queixos de postre e unhas filloas. Por suposto, non faltaron os puros nin as anécdotas nin os exercicios de enxeño na conversa.
A dignificación deste pequeno exceso gastronómico correspondeu á tertulia que se organizou despois no salón, durante horas. Fóra facía frío, pero dentro da casa había unha temperatura agradable que invitaba a falar. E falouse moito. Un tiña a sensación de estar noutro tempo, en parte polo ben conservada que está esta vella mansión.
Agora mesmo, estou metido nun cuarto, próximo á biblioteca, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 20, 2014 | Marxe
De neno coñecín varios individuos que quixeron voar utilizando alas de palla. Un deles desfixo os fociños cando se botou desde a cima dunha árbore e tivo que pasar pola vergonza de ser trasladado ata a casa atravesado no lombo dun burro. Salvouse, a pesar de todo. Non tivo tanta sorte un francés que inventou un artiluxio mecánico, algo así como as ás dun morcego en versión futurista, e que se lanzou desde o primeiro piso da Torre Eiffel. Na película que se garda do suceso vese como o toliño se enterra medio metro no chan.
Hai uns días estivo na casa o mago Antón, que prepara novo espectáculo. Nel vai voar dentro da carpa, sobre o público, en todas as direccións, subindo e baixando, tirándose en picado, proseguindo despois en voo rasante, cos zapatos rozando as cabezas dos espectadores, para remontarse de novo ata o curuto do circo.
A … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 18, 2014 | Marxe
Coñecín a Camilo José Cela cando eu andaba aprendendo a ser escritor, hai xa máis de trinta anos. Presentoumo, se mal non recordo, o vello Trillo, un querido amigo seu de Tui, que cando lle escoitaba dicir unha palabrota, lle rifaba: «¡Camilo, eres un grosero!». Este facía que se arrepentía e dicía unha burrada aínda maior. Logo pedía perdón: «Es que soy un poco bruto. ¿No ves que tengo cara de caballo?». Daquela, o premio Nobel Camilo José Cela era unha especie de terremoto, con frecuencia ó borde do disparate. Un día, despois de cear, cando pasabamos por diante dunha terraza chea de xente, coas respectivas mulleres, camiño do hotel, díxome en voz alta: «¿Por qué no mandamos a este par de golfas a la cama y tú y yo nos vamos a romper los muebles de una discoteca».
Ese era o personaxe literario, unha construcción que durante anos foi … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 17, 2014 | Marxe
Debeu ser alá polos anos corenta, ou quizais xa un pouco máis tarde. O caso é que nun dos autobuses que facían o servizo de liña de Ourense a Verín produciuse un atraco. Se mal non recordo, o asalto ocorreu un día pola tarde, nunha curva que había antes do alto das Estivadas, e acabou coa morte a tiros do revisor. Ademais dos moitos rumores que correron daquela, con versións variadas e incluso fantasiosas, pouco tempo despois, nun xantar na casa dos meus pais, unha das testemuñas contou o realmente sucedido.
O único que me quedou na memoria foi a sensación de medo que transmitía aquel señor ao describir o atraco, sobre todo cando soaron os disparos e o corpo da vítima caeu sen vida no chan. Durante tempo, non conseguín subir naquel coche sen que me pasase pola cabeza a idea de que nos ían matar a todos.
Esta … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 16, 2014 | Marxe
Hai uns anos, os viaxeiros que chegaban en avión de Europa a Nova York, nada máis desembarcar no aeroporto quedaban asombrados da devoción enfermiza que os americanos sentían pola televisión. Nas salas de espera, nas cafeterías e nos mesmos corredores que levaban dunha parte á outra daquela inmensa terminal aérea, víanse miles de persoas botando moedas sen parar nuns pequenos televisores individuais instalados nos asentos, totalmente concentrados na pantalla para seguir os seus programas preferidos.
Hai xa tempo que se deixou de ver este espectáculo. Alguén me dixo que foi a consecuencia dunha nova moda: eses aparatos portátiles que permiten escoitar música a través dun auricular. Polo visto, atan menos porque deixan os ollos libres e permiten observar o que ocorre arredor, incluídos os movementos dos cacos.
Para loitar contra esta deserción, os fabricantes de televisores acaban de presentar un aparato que combina as vantaxes dos dous sistemas: ver a … Seguir leyendo
