por amarxedotempo | Jul 11, 2013 | Marxe
Minsk, a capital de Bielorrusia, onde estaremos ata hoxe, martes, que partimos para Varsovia, é a clásica cidade da antiga Unión Soviética, planificada de novo sobre as ruínas que quedaron despois da II Guerra Mundial. Dos países que formaron parte da URSS, semella un híbrido que combina a liberalización económica cun forte autoritarismo. O aspecto externo e o nivel de vida parecen superiores aos de Kaliningrado, aínda que os salarios son igualmente baixos: o equivalente a 3.000 pesetas* para un profesor de universidade.
A comida, mesmo para nós, que nos movemos nun circuíto privilexiado, acomodados no mellor hotel do país e atendidos con toda clase de consideracións, é de calidade baixa. Iso fai que una boa parte dos viaxeiros do tren vaiamos aos restaurantes para turistas. O domingo, un grupo de dez fomos cear a un sitio onde tardaron dúas horas e media en servirnos. Aquí todo vai lento. Finalmente … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 10, 2013 | Marxe
Cando eu era neno e vivía en Xinzo de Limia, unha vez ao ano víase aparecer pola recta da Lagoa de Antela unha procesión fantasmal de carromatos escanastrados, con cans famentos atados por cordas miserables e conducidos por individuos de face escura, pómulos avultados e pelo negro e sucio. Eran os húngaros. Nunca souben se era aquela a súa nacionalidade real ou se polo contrario os denominaban daquela maneira por calquera razón descoñecida. Se digo a verdade, os tales húngaros a min parecíanme xitanos. Dedicábanse a espectáculos de tipo circense, con saltos, reviravoltas e contorsións. Tamén traballaban con algúns animais, especialmente osos.
Escuso dicir que a primeira vez que vin un húngaro de Hungría quedei sorprendido do pouco que se parecía aos húngaros titiriteiros da miña infancia. Era un estraño funcionario do aparato cultural comunista, entusiasmado cos vicios e as perversións que se vían en Barcelona, coñecedor de miles de … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 9, 2013 | Marxe
Nunha localidade armenia próxima ao monte Ararat, na parte turca do país, un operario da construción perdeu unha orella nun accidente estúpido. A un compañeiro que estaba colocando unha claraboia escapóuselle un cristal, con tan mala fortuna que actuou de guillotina sobre o apéndice auditivo do desgraciado. Este, tapando a ferida cunha man, pegou un salto desde o lugar onde se atopaba, nun segundo piso, e foi parar directamente árúa. Quedou completamente descalabrado: rotas as pernas, un brazo e algo máis.
Dous días despois, operado das feridas e os traumas ocasionados pola caída, o home empezou a preguntar pola orella. Dicía cousas tan raras que os médicos pensaron que todo se debía a unha descoordinación provocada por algún golpe recibido na cabeza. Non obstante, o señor non deliraba, dicía a verdade.
O despiste dos que escoitaban viña de que o accidentado aseguraba que non caera, senón que se tirara. Era … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 8, 2013 | Marxe
No último artigo que mandei desde Estocolmo o outro día, adiantaba algo sobre unha cea que iamos celebrar na Casa do Concello daquela cidade, un edificio ben coñecido porque se acabou convertendo nun dos símbolos da capital sueca, ademais de que no famoso Salón Azul ten lugar todos os anos, no mes de decembro, a cea de homenaxe aos galardoados co Premio Nobel nas súas distintas modalidades. Trátase, como se pode supoñer, dunha celebración de moito postín, á cal asisten uns mil trescentos invitados, servidos por máis de douscentos camareiros, cinco empregados dedicados exclusivamente a abrir as botellas e outras cousas parecidas.
A nosa cea foi bastante máis modesta, polo menos no que respecta ao número dos asistentes ou polas cuestións de protocolo, que na casa real sueca adoita ser bastante ríxido, pero polo demais pareceuse moito á orixinal. Para empezar, o menú foi o mesmo que se ofreceu en … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 7, 2013 | Marxe
O Carallito é un señor da miña vila, nomeado Xesús polo cristián por pura rutina, que cando tiña dezaseis anos lle aprendeu a nadar a todos os nenos do meu tempo. Era o rei do río. Aloucado e nervioso, non descansaba un minuto. Tirábase de cabeza para coller unha peseta do fondo, salvaba a todos os que estaban a punto de afogarse, discorría concursos de calquera cousa, con tal de non parar quieto, e aínda tiña tempo para dar clases de natación, é dicir, unha cousa rápida e intermitente, entre salto e salto.
Este seu reino estendíase por un par de paraxes no río Limia, de Barreiros ata as Riscas, onde os nenos nos divertíamos no verán. Á parte da alegría da auga e da calor, ademais da euforia que se sentía ao ver que un sabía nadar, estaban as rapazas. Quero dicir que era inevitable que un acabase namorándose … Seguir leyendo
