O Carallito é un señor da miña vila, nomeado Xesús polo cristián por pura rutina, que cando tiña dezaseis anos lle aprendeu a nadar a todos os nenos do meu tempo. Era o rei do río. Aloucado e nervioso, non descansaba un minuto. Tirábase de cabeza para coller unha peseta do fondo, salvaba a todos os que estaban a punto de afogarse, discorría concursos de calquera cousa, con tal de non parar quieto, e aínda tiña tempo para dar clases de natación, é dicir, unha cousa rápida e intermitente, entre salto e salto.
Este seu reino estendíase por un par de paraxes no río Limia, de Barreiros ata as Riscas, onde os nenos nos divertíamos no verán. Á parte da alegría da auga e da calor, ademais da euforia que se sentía ao ver que un sabía nadar, estaban as rapazas. Quero dicir que era inevitable que un acabase namorándose perdidamente.
Foron recordos que me viñeron á memoria hai un par de días, mentres nadaba na praia eu só pola noitiña. A auga estaba agradable, sobre todo polos restos de calor que aínda quedaban no aire, e a luz que viña da caída do sol, alá polas Cíes, tiña un tinte azul de melancolía. De pronto non souben se a paz que sentía era polos recordos da infancia ou polo amor da mar, tan grato. Entón decidín deixar a mente en branco. A felicidade non se leva ben coas complexidades da cabeza. Nin sequera coas lembranzas.
Esta columna publicouse orixinalmente o 7 de xullo de 1995.