por amarxedotempo | Jul 6, 2013 | Marxe
Tal como contei aquí mesmo hai uns poucos días, o xoves pasado pola tarde, mentres paseaba pola estrada de Gondomar, cruceime cunha veciña que ten fama de bruxa e a quen os paisanos non lle falan porque lle atribúen unha capacidade temible para causar males coa mirada. Dicía eu que aquela muller, unha velliña de máis de oitenta anos de idade, me mirou brevemente cuns ollos preciosos e que neles advertín a delicadeza de quen mira de esguello por delicadeza, non pola raposería de calquera ruindade.
Dúas horas despois souben que me acababan de roubar e que os meus proxectos de baixar a explorar praias e calas descoñecidas desde unha lancha pneumática durante este verán, alá se foran nas gadoupas avisadas dun descoñecido ladrón. Non é raro que a mala sorte lle toque tamén a un de cando en vez. Paciencia.
O que pasa é que onte mesmo deixei o … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 5, 2013 | Marxe
O venres pola tarde, en Madrid, o Museo Reina Sofía estaba abarrotado. Centos de persoas camiñaban dun lado para outro entre os cadros e as esculturas de Antonio López, o pintor de moda. Escoitei moitos comentarios. Unha señora con acento arxentino falaba da perspectiva, e unha rapaza nova, extasiada diante do célebre cadro que reproduce o arranque da Gran Vía, dicía sen malicia aparente que lle parecía unha postal. Non creo que fose tan inocente un esfarrapado que pronunciou a palabra “cromo”.
¿Que me pareceu a min? Demasiado cutre. Colgar nunha parede da casa a copia exacta dun retrete miserable, por exemplo, non se xustifica de ningunha maneira. Desde logo, non pola emoción que poida producir. Quizais pola habilidade, pero esa é unha cuestión menor.
Do Reina Sofía pasei ao Prado. O mesmo barullo, coa agravante de ter que escoitar a eses guías que falan a berros uns ao lado … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 4, 2013 | Marxe
Hai catro meses ou algo así, nunha fermosa casa de campo, en Inglaterra, unha das persoas que vivía na planta baixa espertou sobresaltada pola noite, xa cando empezaba a clarexar o día, ao escoitar algo parecido ao berro dun paxaro descoñecido. Nese momento, na parte de arriba da mansión entregaba a alma unha mullerxa velliña, case cega, periodista excelente e persoa complicada: Martha Gellhorn. Dela escribiu Ernest Hemingway, que foi o seu home durante algúns anos, que tiña o pelo loiro como un trigal, aínda que tamén lle dixo nunha ocasión: “A ti gústache a Humanidade, Martha, pero a túa desgraza é que non soportas a xente”. Era certo. Martha Gellhorn pasou a vida pelexando con todo o mundo: cos amigos, cos editores, cos políticos, coas mulleres… Tiña un carácter endiañado, que ás veces a levaba a montar escándalos enormes por cousas aparentemente insignificantes ou que a conducían ao xulgado … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 3, 2013 | Marxe
Nun periódico inglés leo unha recensión sobre libros dedicados a inventores de linguaxes, esa forma da loucura que os expertos chaman glotolalia e que periodicamente ataca a individuos lunáticos e pacíficos. En Galicia tivemos algúns que non aparecen reseñados no libro que Marina Yaguello lle acaba de dedicar a este tema, aínda que merecían tal honor, pois algúns deles, como don Juan de la Cova Gómez, teñen dereito ao título de xeniais. Por outra parte, entre os exemplos que ofrece esta autora, hai algúns, como o nazariano, que nos recordan o famoso trampitán do célebre poeta de Ourense: “Pa latalo lito namito bo té zozoti zolota”. Lamentablemente non sei o que significa, pero soa ben.
No libro de Marina Yaguello cítase a Nikolai Marr, aquel ruso pintoresco, pai da “xaphetidoloxía” que logrou embelecar a Stalin cos seus disparates lingüísticos e converter en doutrina oficial soviética o que non eran máis … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 2, 2013 | Marxe
Un día, hai xa moitos anos, un rapaz chinés chamado Wei Jingsheng decidiu facerse da Garda Revolucionaria. Enviado cunha misión ao noroeste do país, na estación do ferrocarril dunha aldea, desde o tren, viu unha rapaciña de dezasete anos completamente espida, cuberta só pola súa propia melena. Estaba disposta a deitarse con calquera, non a cambio de diñeiro, senón por comida. En estacións sucesivas, o mozo revolucionario viu outras rapazas semellantes. Desde entón non deixou de protestar.
Polas súas protestas, Wei leva dezasete anos preso. O propio Deng Xiaoping, morto recentemente, dixo unha vez que o meteran no cárcere porque tiña danado a reputación de China, pero que, a pesar de todo, esta medraba día a día. Non se entende ben entón por que non o soltan e por que lle dan tantas palizas.
No cárcere, Wei Jingsheng pasa frío, ten unhas dores de cabeza insoportables e ás veces pensa … Seguir leyendo
