Fouad Twal preguntaba angustiado en julio: «¿Hay alguien que escuche nuestros gritos? ¿Cuántas atrocidades tendremos que soportar antes de que alguien en alguna parte venga en nuestra ayuda?» Twal es el patriarca católico de Jerusalén y se refería a las matanzas, secuestros y encarcelamientos, torturas y persecuciones de toda especie que padecen los cristianos en el mundo. Por la naturaleza de los hechos, resulta difícil fijar cifras: decenas de miles de asesinatos al año ?los datos bailan entre diez mil y ciento treinta mil; el 2014 batirá todas las marcas?, millones de desplazados, encarcelados, torturados, vendidos como esclavos, sin contar amenazas y hostigamientos que les impiden, no ya cualquier actividad pública, sino la mera posesión de una Biblia. Nadie parece escuchar sus gritos.
Ningún famoso ha levantado la voz o un cubo de agua fría sobre su cabeza ante la descomunal crisis humanitaria. Ni una manifestación tímida ni una pancarta, apenas unos cuantos miles de usuarios han colocado en su perfil de Twitter la letra árabe que designa a los nazarenos. Eso es todo. Las noticias asoman en los medios un rato si se refieren a mujeres: las casi trescientas chicas secuestradas de Nigeria, ¿qué fue de ellas?, o la condenada a muerte por convertirse. Las despelotadas de Femen no han podido defenderlas ante los imanes, porque andaban ocupadas en acosar obispos.
El progresismo occidental no simpatiza con esta causa porque está más acostumbrado a combatir las ideas cristianas que a defender la libertad de los otros. Y los conservadores, porque no son de salir a la calle ni de armar jaleo. O porque carecen de coraje o de principios. O porque no ven mercado.
Paco parece que hai cristiáns de clase preferente nos USA chámanlles W.A.S.P. mais os católicos aínda tendo unha estrutura piramidal con un guía, o Papa, con prestixio e un estado co maior corpo diplomático do mundo non son capaces de prestixiarse e facerse respectar, ¿Non será pola historia que ten a Igrexa de Roma que e os moitos erros no pasado e ter apoiado aos poderosos? , E agora o poder non está nos países católicos.
A min preocúpame as atrocidades que se fan contras sa persoas o caso das rapazas Nixeria ou da muller de Sudán son arrepiantes, pero tamén o son os milleiros de inocentes asasinados por Israel destruíndo o pouco que teñen en Gaza, o das guerras en Afganistán, Iraq, a represión non mundo musulmán rico como Arabia Saudi, facendo pagar a xustos por pecadores.
O mundo no que vivimos so responde ao espectáculo. A min o dos caleiros de auga parece noxento e hipócrita aínda que sexa una campaña de axuda, porque no fondo so é un escaparate para lucirse, o que quere axudar faino e non fai demostración de bondade pois iso xa non é solidariedade ni caridade.
No fondo o problema é o control do poder económico, medio mundo padece guerras polo control do petróleo. Europa do sur padece unha crises polo control da man de obra barata.
Africa é endémica sufre, espoliación, tiranía, enfermidades.
Seguramente desarmando o mundo e empregando os cartos para alimentación, educación e sanidade das xentes desfavorecidas polo lugar onde nacen, poderíase arranxar moitos problemas.
Na Europa e no mundo capitalista con un control dos cartos e unha distribución de impostos e atacando a corrupción tamén arranxariamos moito.
Non podo estar máis de acordo con este artigo.
En certos países, cos cristiáns, polo feito de selo, estase a cometer un autentico xenocidio silenciado polos grandes medios de comunicación e cos gobernos dos países do primeiro mundo mirando para outro lado.
De todas as maneiras, o problema da persecución dos cristiáns ao longo da historia, dende os romanos ata os nosos días, foi algo que se repetiu e que supón un misterio aos ollos de calquera historiador minimamente obxectivo. Sobre todo tendo en conta que o principio básico do cristianismo é o Amor incondicional (mesmo aos teus inimigos) e o respecto cara aos que non pensan como ti. Sen ir máis lonxe na nosa guerra civil produciuse unha persecución contra os cristiáns que non tivo precedente dende a gran persecución de Diocleciano no século IV. En só seis meses asasináronse uns sete mil relixiosos, entre eles os 13 bispos. Ao final máis de dez mil cristiáns foron asasinados por non renunciar ás súas crenzas.
Ante estas situacións de persecución, ademais de rezar polos nosos irmáns perseguidos, os cristiáns temos a obriga de axudalos e mobilizarnos ante gobernos e organizacións internacionais como a ONU ou Amnistía Internacional, que adoitan referirse de forma eufemística a «conflitos étnicos ou relixiosos» e nunca falan de «persecución a cristiáns».
Atentamente