por amarxedotempo | Nov 14, 2012 | Marxe
O outro día, paseando por Madrid, vin unha pintada escritaen letra encarnada de tamaño grande e rubricada cun signo quepodía ser unha serie de ondas na auga ou un “m” minúsculo malfeito, que dicía: “El moro nos invade. Defiende tu nación”. A expresión “el moro” non a volvera escoitar eu desde a primeira campaña electoral, cando o representante dunha daquelas siglas que formaban o que entón se chamou sopa de letras, saíu na televisión dicindo que España era un país en decadencia, a quen non respectaba “ni el moro”.
Supoño que con termo “mouro” se queren referir sobretodo aos marroquís, que aquí se coñecen popularmente desa maneira,pero sospeito que na pintada, a expresión abarcaba aos árabes en xeral, pois na mesma parede e ca mesma cor de letra, aínda que non tan grande, había un escrito que dicía: “Argelinos mamones”.
A verdade é que en Madrid se ve bastante xente … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 13, 2012 | Marxe
Hai unha lenda nacida arredor do mundo do crime, en Nova York, que asegura que nunha data determinada, unha das letras do rótulo luminoso que hai en Central Park se apaga durante unha noite enteira. É unha homenaxe do destino a un dos gánsteres máis famosos da cidade, o nome do cal empezaba precisamente por esa letra. Era un xudeu pequeño e intelixente, cruel e magnánimo, nada mesquiño. Metéronlle unha bala na ingle no trasteiro dun hotel e alí mesmo se desangrou como un tigre solitario.
Este mundo tenebroso está cheo, non obstante, duns tipos magníficos, nada vulgares, capaces de grandes xestos, tamén coa alma ateigada de sangue. Por riba da cualificación moral que nos merezan, está claro que como personaxes deron orixe a toda unha mitoloxía, ben recreada en múltiples novelas e películas.
Eu non sei como se podería levar ao cine ou a unha novela a estes personaxes … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 12, 2012 | Marxe
Sucédeme con frecuencia que palabras que para min son de uso normal, porque as aprendín de rapaz, algunhas persoas non as entenden cando as emprego, probablemente porque non teñen máis que unha circulación de tipo local. Ocorreume o outro día co verbo “guichar”, que nas terras da Limia coñece todo o mundo e que se utiliza co significado de ‘mirar sen ser visto’ ou ‘vixiar a outra persoa desde un lugar oculto’. Ás veces, por exemplo, as parellas de mozos cazaban aos nenos guichando.
Había rapazolos que acababan tendo fama de guichóns, o cal non estaba ben visto; como un compañeiro meu de escola, do que non direi o nome para que non se sinta avergonzado, pero que pasaba o día guichando detrás das paredes ou subido nas árbores, velando aos mozos e ás mozas que se escondían para bicarse.
Isto de guichar acáelle moi ben a esa prensa que … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 11, 2012 | Marxe
O sábado, no pazo de Reboreda, amosáronme o lugar onde estaba, xusto no arranque das escaleiras, o refuxio defensivo desde o cal disparaba o señorito contra bandidos, atracadores e inimigos. Na casa de Beiro, onde eu pasei grandes tempadas na miña infancia, había tamén unha especie de cámara acoirazada, con tres portas gordísimas, todas remachadas de cravos, que volvían practicamente inexpugnable un cuarto disposto para resistir calquera asalto. Por suposto, era o sitio predilecto para xogar os rapaces.
Que eu recorde, aquel cuarto non se empregou máis que unha única vez. Todo empezou porque petaron na porta cando estabamos sentados na mesa á hora da cea e unha das mulleres da casa botouse a chorar dicindo que eran os atracadores. Creo que xa teño contado que se trataba dun peregrino que pedía pousada.
Estas falsas alarmas eran frecuentes, quizais porque non era difícil sentir medo. Non había luz eléctrica e … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 10, 2012 | Marxe
En Polonia, nun bosque próximo á localidade de Plock, apareceron unhas luces enigmáticas, que unha testemuña comparou cuns aros olímpicos rotantes e un grupo de persoas atribuíu a milagre de Deus. Os círculos luminosos xiraban, subían e baixaban, e un día pousáronse durante dez minutos sobre a cabeza dun tolo, que levou un susto e non curou, aínda que os familiares aseguran que agora é máis pacífico. Aberta unha investigación, os encargados de estudar os feitos chegaron á conclusión de que o fenómeno é raro, pero de orixe natural.
Tamén en Sabucedo, preto de Xinzo de Limia, cando eu era neno, se produciu un milagre. Unha señora da aldea, persoa moi de misas e novenas, un día deixou de comer radicalmente e desde entón non se alimentaba doutra cousa que da comuñón, que recibía con fervor na cama todas as mañás.
Todo acabou o día en que o meu tío … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 9, 2012 | Marxe
Cando falei onte de Ravachol, o loro pontevedrés que foi do boticario don Perfecto Feijóo, dixen aquí que era unha pura construción verbal. Non quixen afirmar con iso que o animaliño non existise na realidade nin que non fose mal falado, nin sequera puxen en dúbida que o enterro que lle organizaron non se levase a cabo da maneira que contan os seus biógrafos, co exército desfilando detrás da caixiña do paxaro, rendéndolle honores.
Máis ou menos, todo iso foi certo. O que sucede é que, desde entón, o loro foise convertendo nunha lenda fermosísima e del cóntanse cousas tan incribles e fantásticas que parece unha persoa, sobre todo pola agudeza e a intelixencia que lle atribúen todos cantos trataron del. Con todo o que se sabe de Ravachol podíase escribir a súa biografía, como se fose un personaxe ilustre. Sería, sen dúbida, un libro digno de lerse, aínda … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 8, 2012 | Marxe
Unha empresa canadiana de turismo envía cartas a rapazas e rapaces solteiros de todo o mundo, propoñéndolles que pasen a lúa de mel nas Cataratas do Niágara. Entre os atractivos que lles ofrece aos noivos figura un cuarto de hotel que inclúe unha cama con colchón de auga en forma de corazón e un certificado que acredita a estancia da parella. Naturalmente, no folleto de referencia non se oculta que no mesmo lugar estivo Marilyn Monroe no ano 1951, cando rodou a película Niágara, e que alí se namorou.
Nunha viaxe que eu fixen por aquelas terras, hai cinco ou seis anos, observei que moitos turistas lles prestaban máis atención aos centos de mozos e mozas vestidos de voda que se retrataban diante das cataratas, que ao espectáculo da auga, verdadeiramente grandioso. O mal gusto é unha cousa internacional e cosmopolita.
A axencia esta da que falo, para non … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 7, 2012 | Marxe
No pouco tempo libre do que dispuxen onte, aproveitei as últimas horas da tarde para ler a historia de Urbain Grandier, aquel cura parisino, elegante e intelixente, que no ano 1657 tivo a mala sorte de ser destinado como párroco a Loudun. O que nun principio parecía o triunfo dun home ben preparado e cun porvir brillante diante de si, acabou por converterse na gran desgraza da súa vida. Alí entrou en relación coa familia máis poderosa da cidade, os Trincant, que lle abriron as portas da casa. Un día, a filla dos señores, unha rapaza chamada Philippe, dixo que estaba embarazada e que o responsable da súa deshonra era o cura Urbain Grandier. Aínda que non hai probas terminantes disto último, parece seguro que a rapaza non mentiu.
Os acontecementos que sucederon desde entón teñen unha certa lóxica. Por exemplo, o odio do pai de Philippe, que se empeñou … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 6, 2012 | Marxe
Un día, viaxando en coche pola Pampa arxentina, de súpeto sentín que se aclaraba dentro de min unha idea confusa que desde un par de horas antes me viña producindo un desacougo desagradable e nervioso. Nun instante decateime de que era a inmensidade que me rodeaba, co horizonte da terra dando a volta como no mar, a orixe daquela inquietude indefinida. Entón, a intranquilidade transformouse en paz e o resto da viaxe converteuse nun gozo, cos ollos asombrados e a alma reconfortada.
En América todo é grande. Este sentimento, que todos os que coñezan aquel continente terán experimentado algún día, pode producir sensacións ambiguas ou contrapostas. Por un lado, a admiración que provocan as cousas grandiosas e colosais; por outro, a turbación que nos causan os fenómenos monstruosos.
Está tamén a derivación cómica do desmesurado. No Brasil, onde aínda recentemente a un deputado lle tocou a lotería máis de corenta … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 5, 2012 | Marxe
Unha das cousas que máis me fascinaron de neno foi un reloxo de cuco que tiña o meu tío Faustino no salón da súa casa de Allariz, na rúa do Portelo. Daquel artiluxio, que tiña unha rapaza que se arrandeaba nun bambán, non era isto o que máis me gustaba, senón o canto limpo, inconfundible e algo cómico, daquel paxaro de madeira que asomaba detrás dunha portiña e desaparecía de repente despois de dar as horas. Gustaríame ter a alma sensible dun poeta de voz melancólica para evocar aquí a felicidade que se apoderaba de min polas mañás, cando espertaba co primeiro sol entrando pola ventá e escoitaba oito veces aquel canto tan simpático.
O reloxo do meu tío, cando el morreu, acabou na miña casa, pero nunca funcionou. Nin as habilidades manuais do meu pai, que era capaz de recuperar calquera artefacto seguindo a filosofía, para el dogma de … Seguir leyendo
