No pouco tempo libre do que dispuxen onte, aproveitei as últimas horas da tarde para ler a historia de Urbain Grandier, aquel cura parisino, elegante e intelixente, que no ano 1657 tivo a mala sorte de ser destinado como párroco a Loudun. O que nun principio parecía o triunfo dun home ben preparado e cun porvir brillante diante de si, acabou por converterse na gran desgraza da súa vida. Alí entrou en relación coa familia máis poderosa da cidade, os Trincant, que lle abriron as portas da casa. Un día, a filla dos señores, unha rapaza chamada Philippe, dixo que estaba embarazada e que o responsable da súa deshonra era o cura Urbain Grandier. Aínda que non hai probas terminantes disto último, parece seguro que a rapaza non mentiu.
Os acontecementos que sucederon desde entón teñen unha certa lóxica. Por exemplo, o odio do pai de Philippe, que se empeñou en acabar co cura. Para iso valeuse de todo, especialmente das acusacións que lle fixo por practicar a bruxería, para o cal contou coa axuda das monxas dun convento. A pesar de todo, o crego Grandier fóiselle das mans, igual que o xabrón.
Tamén entra dentro da lóxica a inquina do cardeal Richelieu, a quen Urbain Grandier humillara gratuitamente durante unha procesión, cando aquel home que había dirixir os destinos de Francia baixo o reinado de Luís XIII, non só non gozaba aínda do favor real, senón que naquela época vivía case no desterro. O que resulta incomprensible é a reacción de Philippe, que asistiu en primeira fila á morte do cura, queimado na fogueira, e que, ao final, comentou: “Todo estivo ben, pero o cheiro atopeino un pouco desagradable”. Claro que tamén se podería dicir que a lóxica dun corazón ferido, ás veces, é así de cruel.
Esta columna publicouse orixinalmente o 7 de novembro de 1999.