por amarxedotempo | Nov 4, 2012 | Marxe
O outro día vin un rato portugués. Quero dicir que era portugués porque o vin en Portugal. Foi en Chaves, no patio dun fermoso hotel que fixeron na fortaleza, mentres agardaba con outros amigos por Antón Risco, que se hospedaba alí. Era xa de noite e a temperatura parecía de verán, por iso estabamos fóra, gozando do aire fresco. O rato apareceu polo lousado, arrimado a unha parede, paseando. Digo paseando porque non se comportou desa maneira eléctrica que se comportan os seus, cando pasan correndo como chispas.
Este andaba con parsimonia, cheirando aquí e alá, sen apurarse. Podía ser un vello sen forzas, pero non tiña o aire canso dun ancián, senón a tranquilidade pachorrenta de quen non ten présa, iso que en galego se chama un pousafoles. Tampouco debía de estar enfermo, pois notábase como contento e vivo.
Nun momento, veume á cabeza a idea de se os … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 3, 2012 | Marxe
Onte falaba aquí da escritora María Lejárraga, que é autora de todos os libros que firmou o seu home, Gregorio Martínez Sierra, incluído Canción de cuna, que agora, convertido ao cine por segunda ou terceira vez, aspira a un óscar de Hollywood. Hoxe quero referirme a unha conferencia sobre o feminismo que escribiu María no ano 1917, pero que leu en público como se fose del, o media galleta do seu marido. Nela dixo que as mulleres eran escravas dos homes e que tiñan que loitar para librarse desa horrible tiranía.
Hai unha foto da época onde se ve ao golfo no transo: pequeniño e delgado, ridiculamente empoleirado no alto da súa farsa, dirixe a autoridade do seu dedo índice cara a un nutrido auditorio de mulleres asombradas por tanta comprensión e valentía. Na primeira fila, con cara de pillabana, María Lejárraga mira sen rancor o personaxe.
Era un … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 2, 2012 | Marxe
Cando era nena en Viena, a escritora Gitta Sereny padeceu difteria. Sempre recordaría aquela noite, mentres o pediatra que a atendía, o doutor Berggrun, a envolvía en sabas frías e húmidas e repetía sen cesar: “Ela vivirá”. Anos despois, sendo unha rapaza adolescente, nos primeiros días do triunfo do nazismo, un día viu na rúa un grupo de persoas rindo, ao tempo que varios homes e mulleres, postos de xeonllos, fregaban a calzada, vixiados por un comando de tipos vestidos con uniformes de color parda.
Un daqueles señores que estaban fregando o chan era o doutor Berggrun. Indignada polo espectáculo humillante, Gitta púxose a berrar contra os agresores. Nese momento, aquel home que lle salvara a vida, ergueu os ollos e mirouna. Logo díxolle que non o volvese repetir, que o que estaba facendo era moi perigoso.
O doutor Berggrun morrería na cámara de gas pouco despois. Por circunstancias que … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 1, 2012 | Marxe
Na televisión vexo un home público falando de política. Por un momento quedo mirando para el e observo con detalle o que fai: ten o dedo índice da man dereita erguido nun inequívoco xesto acusador, en perfecta concordancia co que di. Podería apagar eu o televisor e continuar o discurso deste home sen equivocarme demasiado. Non obstante, prefiro seguir escoitando e facer o xogo, iso si, de ir uns segundos por diante, adiviñando as ideas que van vir. Aínda sen un grande esforzo, non me custa acertar. É moi fácil.
Desde o primeiro momento sei que este home non quere axudarme a entender, senón que me quere arrastrar. As palabras son para el, non esa matemática prodixiosa que a humanidade inventou para comprender o que oculta a realidade, sempre tan espesa, senón espelliños de cores, canicas, cristais brillantes, doas encarnadas, en fin, todas esas pequenas trapalladiñas para distraer e garatuxar.… Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 31, 2012 | Marxe
Coñecín a Novoneyra en Ourense, cando el xa era un poeta consagrado e eu andaba rematando os meus estudos no instituto. Apareceu un día na tertulia de Vicente Risco, no café Parque, levado polo seu colega Antón Tovar. Era un mozo forte e moi simpático, que nos tratou con verdadeiro afecto aos rapaces que daquela aspirabamos a ser tamén escritores. Recordo aquel día perfectamente, os bares onde estivemos, con el recitando versos e nós mirando case extasiados. Nun momento, volveuse cara a min e preguntoume:
“¿E ti liches a Arcadio López Casanova?” Eu non sabía quen era, pero aclaroumo deseguido: “Pois ten a túa idade e é autor dun libro de versos prohibido pola censura”. Aquel sería despois un dato fundamental na miña vida. Uns meses máis tarde, cando me fun examinar a Santiago para o ingreso na universidade, merquei aquel libro nunha librería da que xa falei aquí. E … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 30, 2012 | Marxe
Sempre aproveitei as gripes para reler eses libros que un ama e que en épocas de bonanza acaba deixando por outros máis vistosos, máis modernos ou máis atractivos. Todas as infidelidades consisten na mesma cousa. Houbo épocas en que entretiña eses días de febres con capítulos soltos de Don Quijote. Este libro, non obstante, tiña un inconveniente: con tos, non resulta agradable rir. Nese sentido cadraban mellor as aventuras de Anna Karenina e Vronsky. Naturalmente, fuxindo das escenas máis negras, dun modo especial da que ocorre na estación, pois cando un sente malestar xeral, carece de sentido cultivar a tristeza.
A gripe deste ano, ademais de atacar a gorxa, os bronquios e os músculos, no meu caso persoal atacoume tamén á lectura. Descubrinme a min mesmo mirando os libros, incluídos aqueles que antes utilizaba nestes trances, co mesmo noxo que unha persoa enferma e inapetente experimenta diante dun cocido. … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 29, 2012 | Marxe
Escribo sentado nun sofá da zona de embarque do aeroporto de Alacant, agardando a saída do avión que me vai levar a Madrid para proseguir despois ata Vigo. Como non chegarei á casa ata as dez da noite, teño que aproveitar o tempo, de maneira que este artigo poida aparecer no periódico unhas horas despois, é dicir, o martes pola mañá. Esa é razón de que estea nunha posición incómoda: o ordenador apoiado nos xeonllos, a xente de arredor mirando para min con cara de sorpresa e a batería a punto de esgotarse.
Por outra parte, o meu paso por Alacant foi tan rápido que non vin case nada que me chamase a atención. A conferencia, ben. A comida posterior, agradable, pero coa conversa volcada sobre os problemas que teñen convulsionada a universidade e que a min me collían de lonxe, sen información e desganado.
Só me queda dicir que … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 28, 2012 | Marxe
O domingo pasado, mentres lía con tranquilidade os periódicos na casa, polo tellado abaixo sentín un ruxerruxe como de pedriñas, igual que cando cae a saraiba. Non tardei en identificar a orixe do ruído: a poucos metros, nun pequeno bosque próximo, un grupo de cazadores disparaban as súas escopetas contra algún bicho intranscendente, quizais un paxaro. Adoita ser así o día que se abre a caza. Cos dedos nerviosos pola prolongada inactividade da veda, moitos tiran por tirar, aínda que sexa ao aire.
A lei prohibe facer uso das armas de caza na proximidade das casas. Mesmo está delimitado con precisión o ámbito exacto da exclusión, contado en metros. Polos cálculos que teño botado e que os expertos me teñen confirmado de forma reiterada, teoricamente eu debía estar a salvo de calquera perdigonada.
Ao principio chamaba por teléfono á autoridade correspondente, avisando de que a miña casa estaba sendo tiroteada. … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 27, 2012 | Marxe
O mércores pasado, ao rematar unha conferencia que dei na Coruña, achegáronse dous rapaces licenciados en Dereito a falar un momento. Traían uns libros que querían que lles firmase e empregaron os escasos minutos que estivemos de parola para dicirme que lles gustaría viaxar polo mundo adiante, un privilexio dos escritores que a eles lles causaba envexa. Non sei se me puiden explicar como quería porque había moita xente e tampouco resultaba fácil charlar comodamente no medio de tanto barullo.
O de viaxar está ben, sobre todo cando gusta, pero iso ocorre con menos frecuencia do que eles imaxinan. Quero dicir que a maior parte dos días un está na casa, metido entre as catro paredes do cuarto, agarrado ao ordenador, tecla vai e tecla vén, facendo os traballos ineludibles de cada xornada,exactamente como agora.
Non vou negar que unha das satisfaccións que procura esta manía de escribir é precisamente … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 26, 2012 | Marxe
Para que Dimitri Poliakov me caese simpático, abondaría cunha afección que compartimos: o noso gusto común polas ferraxerías. Non me estraña, polo tanto, que cando os responsables dos servizos secretos americanos lle quixeron pagar os seus traballos de espía, o axente ruso renunciase a calquera retribución e pedise a cambio ferramentas e artigos de pesca. A sorpresa no cuartel xeral acabouse convertendo en motivo de bromas. Eu poderíalles explicar, non obstante, por que un home chega a comportarse dun xeito tan diferente.
Tamén o puideron entender eles cando lle dixeron que ogallá chegase o día en que el vivise tranquilamente nos Estados Unidos. Naquela ocasión, Dimitri Poliakov deulles unha clave que os americanos non souberon descifrar: non facía todo aquilo por América, senón por Rusia, o país que amaba e onde quería vivir en liberdade.
Durante a conversa, sen perder o sorriso, insinuou que probablemente non chegaría a ver ese … Seguir leyendo
