por amarxedotempo | Mar 6, 2014 | Marxe
O sábado pasei un par de horas falando cunha señora maior, de oitenta anos. A idade confesouma ela despois de que eu lle dixera, a petición súa, o tempo que lle botaba: non máis de sesenta. Agradeceumo cunha coquetería elegante e graciosa. Nese momento, polos seus grandes ollos averdosados pasou a luz viva dunha beleza que aínda perdura. O dos anos non llo dixen por ser galante, nin por darlle unha alegría, senón porque me pareceu así. Deume a impresión de que aquel detalle a fixo feliz.
A conversación versaba sobre a infancia dela e da miña nai, as inocentes historias que viviron xuntas cando ían ás monxas, o encontro cos seus mozos á saída da misa. Para falar daquela época utilizaba o verbo pollear, que había tempo que eu non escoitaba, e cada vez que citaba a un morto, engadía “que en paz descanse”.
Saín de alí contento, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 5, 2014 | Marxe
Un dos profesores pintorescos que alegraron a miña nenez coas súas neurastenias e extravagancias, un día preguntounos aos seus alumnos nun exame por que razón as rodas dos coches e das dilixencias ás veces xiraban ao revés nas películas de cine. Se non recordo mal, todos deixamos a resposta en branco, a non ser os máis audaces, eses que nunca calan, que deron as explicacións disparatadas que a fantasía lles ditou naquel momento. Posteriormente, o profesor tratou de aclararnos o problema.
Non recordo a substancia do asunto, aínda que teño vivas na memoria as palabras que empregou para dicir que esa maneira de comportarse as rodas no cine era similar ao movemento que os inimigos do ferrocarril prevían para o novo invento, pois consideraban que os raís de ferro acabarían provocando ese mesmo efecto.
Cando a realidade demostrou que iso era falso, algúns médicos aseguraron que as persoas que viaxaran … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 4, 2014 | Marxe
Nos últimos días participei en varias reunións de escritores, a maior parte deles bos amigos meus. Nun deses encontros, nas longas horas de conversa que normalmente transcorren de noite, xa despois da cea, cando se pode falar de calquera cousa con tal de non marchar para a cama, ese terror dos noctámbulos, alguén fixo mención do último libro de Antón Arrufat, o escritor cubano que lle cae ben a todo o mundo, e non sen fundamento. A min ocorréuseme dicir que o mellor do libro era a dedicatoria, co cal non pretendía rebaixar o contido da obra, que me parece excelente, senón destacar unha frase inicial que entendo que é magnífica.
A dedicatoria adquire todo o significado ao poñela en relación co título, un conxunto de relatos que se chama De las pequeñas cosas, editado polo meu amigo Manuel Borrás na editorial Pre-Textos. Nela fala Arrufat do canciño de … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 3, 2014 | Marxe
O sábado pola tarde, cando saía dun garaxe co coche para marchar para a casa, diante de min produciuse un accidente insignificante: un choque menor, sen máis consecuencias que unhas leves raiaduras sufridas por dous autos que marchaban en fila camiño da taquilla. Ambos os dous vehículos ían conducidos por mulleres maduras, algo gordas e ben vestidas, unha delas bastante alterada. Foi a primeira en baixar. Empezou facendo uns xestos dramáticos de persoa enfurecida, pero sen dicir unha soa palabra.
A outra, máis tranquila, agachouse por detrás do coche que ela mesma embestira, comprobou os danos ocasionados e acabou ditaminando que non pasara nada. Dito isto, a ofendida púxose a bufar e preguntoulle á agresora se era corta de vista. A partir dese instante, as dúas mulleres iniciaron unha escalada progresiva de berros.
Hai que dicir que non se insultaban, pero estaban a uns pasos de chamárense calquera cousa, sobre … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 2, 2014 | Marxe
Cando o parlamento galego tiña apenas oito ou dez días de existencia, un operador de televisión, non sei se máis simpático que gamberro, tivo a ocorrencia de ir recollendo imaxes indecorosas da maior parte dos deputados durante unha longa e pesada sesión. Apostado como un cazador, o citado individuo foi gravando coa súa cámara escenas nas que os parlamentarios aparecían metendo o dedo no nariz, rascando unha orella, abrindo a boca de aburrimento ou mesmo nunha ocasión consultando con gozo unha revista pornográfica.
Como ademais, o deputado a quen sorprenderon nesta última actitude era inmenso e gordo, cun negro bigote de inoportuna aparencia siciliana e un aspecto luxurioso que se agrandaba aínda máis polo entusiasmo con que o porcallán parecía sorber os deleites do pecado, o efecto do programa, bromas á parte, resultaba inicuo, perverso e destrutivo. Naturalmente, era tamén absolutamente falso.
Tan falso como a imaxe do mundo que … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 1, 2014 | Marxe
Un amigo meu que viaxa con frecuencia por Arabia Saudí e outros países do contorno, non ten empacho, ou polo menos non o tivo nalgunhas ocasións, no pasado, para asistir á execución na praza pública de homes e mulleres condenados á morte. Confeso que a min me sería imposible. Unha vez, en Suecia, vin na televisión unha reportaxe sobre a pena capital no mundo, na que se ofrecían imaxes reais de fusilados, aforcados e decapitados, e despois pasei a peor noite da miña vida, que nin sequera puiden aliviar cando deixei o leito de madrugada, incapaz de durmir, e marchei a pasear eu só por unha praia próxima á casa.
Dicía outro amigo meu, este de sensibilidade contraria ao outro que citei antes, que el sería partidario de aplicarlle a pena de morte unicamente a aqueles que a defenden. Tiña un plan. Consistía en facer un censo de partidarios e … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 28, 2014 | Marxe
Onte pola mañá, despois de participar nun programa de radio, fun dar unha volta pola parte antiga de Ourense co escritor Andrés Trapiello, que quería coñecer a cidade. Na Rúa de Lepanto, a poucos metros da casa onde naceu Eduardo Blanco Amor, descubrimos unha librería de vello. Foi unha festa. Eu merquei cinco primeiras edicións de Pío Baroja, un par de biografías e algunhas cousas máis. Logo pasei o resto do día soñando coa ilusión de que chegase a noite, xa libre dos compromisos, para volver á casa e empezar a mirar os libros un a un. Eu, antes de lelos, teño que tocalos, darlles voltas nas mans e acariñalos como se estivesen vivos.
Un dos libros que adquirín no paquete foi unha biografía de Disraeli. Non a comprei polo seu valor bibliográfico, que se reduce a estar moi ben encadernada, cun fermoso lombo de pel de color verde, con … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 27, 2014 | Marxe
A primeira vez que pedín un autógrafo na miña vida, alá polos anos cincuenta, foi a aquel porteiro do Deportivo que se chamaba Pita. Descubrino paseando pola rúa con outras dúas persoas descoñecidas, entrei rapidamente nun comercio calquera para solicitar unha folla de libreta onde o futbolista me puidese escribir a firma e abordeino con naturalidade, sen medo nin vergonza. Non recordo moitos máis detalles, aínda que estou vendo o seu nome, escrito en letras maiúsculas, no medio e medio do papel cuadriculado.
Algunha vez máis teño pedido autógrafos, a verdade é que sen fanatismos, pois creo que son pouco fetichista. A pesar de todo gardo na casa un número alto de libros dedicados, case todos ofrecidos polos autores sen que eu llos pedise, o cal non impide que os conserve con cariño. Forman un conxunto agradable de recordos.
Onte pola noite, cando me dispuña a saír da casa para … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 26, 2014 | Marxe
Se o Tío Perneta, de quen falei onte aquí mesmo, representou para min a maldade durante algúns anos da miña nenez, o señor Limia, veciño de Xinzo, encarnou nese mesmo tempo a imaxe contraria. Non recordo de que maneira o coñecín, pero o caso é que un día acabei falando con el na súa casa, nun cuarto cheo de papeis, no que pasaba horas e horas revolvendo entre cartas e periódicos. Daquela tiña máis de noventa anos. Ao principio, o único que me interesaba daquel home eran os contos que me contaba.
Andando o tempo, cando eu xa era adolescente e aprendera algunhas cousas no instituto, decateime de que a guerra da que me falaba aquel velliño simpático era a guerra de Cuba e que o uniforme e as medallas que gardaba no armario tiñan a mesma procedencia. E que Winston Churchill era Winston Churchill.
Foi este último feito o … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 25, 2014 | Marxe
O outro día, cando estiven en Xinzo de Limia, na entrada dun restaurante atopei ao Carallito, un compañeiro da infancia do que teño falado aquí dúas ou tres veces. Parámonos a parolar durante uns minutos. Está ben, aínda que hai uns anos tivo algún susto de saúde, que superou sen que lle quedasen demasiados remendos. Por exemplo, conserva a cara de traste que sempre o caracterizou, un rostro intelixente e coñón, cun buraquiño golfo no queixo e uns ollos de quen se leva rido moito, de si mesmo e dos demais.
Foi el quen me aprendeu a nadar e a tirarme de cabeza no río, nos pozos de Barreiros, onde o Limia se sosega e organiza trampas que hai que coñecer ben para evitar percances. Daquela, el era unha especie de terremoto, capaz de entrar e saír da auga centos de veces nunha tarde, ata que a pel se lle … Seguir leyendo
