O sábado pasei un par de horas falando cunha señora maior, de oitenta anos. A idade confesouma ela despois de que eu lle dixera, a petición súa, o tempo que lle botaba: non máis de sesenta. Agradeceumo cunha coquetería elegante e graciosa. Nese momento, polos seus grandes ollos averdosados pasou a luz viva dunha beleza que aínda perdura. O dos anos non llo dixen por ser galante, nin por darlle unha alegría, senón porque me pareceu así. Deume a impresión de que aquel detalle a fixo feliz.
A conversación versaba sobre a infancia dela e da miña nai, as inocentes historias que viviron xuntas cando ían ás monxas, o encontro cos seus mozos á saída da misa. Para falar daquela época utilizaba o verbo pollear, que había tempo que eu non escoitaba, e cada vez que citaba a un morto, engadía “que en paz descanse”.
Saín de alí contento, contaxiado pola serenidade daquela muller, que me confesou esperar a morte sen medo, pero tamén sen ganas, polo menos mentres poida tomar uns pasteliños pola tarde coas amigas, á hora da merenda, ou dar conta dalgún licor nobre polas noites, cando ve a televisión. O día que lle falte todo iso prefire despedirse e pasar tranquilamente para o lado de alá, que non sabe ben en que consiste, pero que lle gustaría que non fose moi diferente do que hai por aquí. Polo visto, sempre foi moi fácil de conformar.
Esta columna publicouse orixinalmente o 6 de marzo de 1994.