por amarxedotempo | Mar 17, 2014 | Marxe
No último número da revista Granta, esa alegría literaria que entra pola porta da casa cada dous meses, procedente de Londres, trae nesta ocasión un conxunto de artigos e reportaxes sobre aquela cidade. Nun deles, escrito por unha escritora nova que se chama Lucrecia Stewart, cóntase unha experiencia que lle sucedeu a ela mesma hai un par de anos, cando se estaba duchando pola mañá e escoitou fóra, no patio, uns berros terribles de angustia. Saíu a medio vestir, apenas cuberta por unha toalla, e atopouse con que unha rapaza que lle axudaba nas tarefas do xardín estaba sendo apuñalada por un xigante de trinta anos, veciño do barrio.
Sen pensalo, colleu unha pedra e bateulle na cabeza ao criminal, que se revolveu e lle meteu varias puñaladas en distintas partes do corpo. Unicamente a chegada dun policía que pasaba pola zona evitou que a cousa rematase nunha traxedia … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 16, 2014 | Marxe
Onte aproveitei un descanso despois de comer para baixar ata Segovia e dar un paseo polo centro da cidade. Metinme por unha rúa estreita e torta coa intención de visitar a casa de Antonio Machado, que recordaba moi vagamente, e acabei perdéndome. Por sorte, uns nenos que xogaban á pelota nunha praza solitaria guiáronme ata a vella pensión onde viviu o poeta durante doce anos, entre 1919 e 1932. Ao contrario do que me sucedera a última vez que estiven aquí, non había apenas turistas.
A pousada na que residiu Machado nos seus anos segovianos é unha casa modesta, incluso pobre. O escritor pagaba cinco pesetas e dispuña dun cuarto pequeno, sinxelamente amoblado, no que se conservan as cousas tal como estaban: unha cama, dúas cadeiras, unha estufa, un lavabo con palangana, un orinal e unha chuspideira.
Tanta austeridade a min non me produce ningún tipo de emoción romántica. O … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 15, 2014 | Marxe
Un día, alguén chegou á tertulia de Vicente Risco en Ourense, cando se reunía no Café Parque, cun exemplar de La rana viajera, de Julio Camba, na man. O periodista e pintor Luís Trabazo colleu o libro, ergueuno no aire como se fose unha carta da baralla e díxolle ao propietario igual que se lle falase do tempo: “Está muy bien, pero no hay rana, ya sabes”. Tiña razón porque, a non ser no limiar, no resto do libro non aparece a ra por ningures. Para Camba, o animal do que se valeu para compoñer título tan enigmático é un símbolo da inxenuidade e con el quería expresar a idea de que viaxara polo mundo como un batracio asombrado.
Eu teño un amigo que quere ter ras na finca da casa, pero ata agora non o conseguiu. Non é fácil. Hai quen utiliza como remedio unha bombilla para atraer … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 14, 2014 | Marxe
Onte falei aquí dunha señora de Beiro que estaba convencida de que os acontecementos tráxicos, tanto os grandes da historia como os domésticos da vida privada, ían sempre precedidos de sinais inequívocos no ceo. Estou vendo unha muller xa maior, sentada nun corredor cheo de espigas de millo a secar penduradas do teito, espiando con cobiza canto sucedía na aldea. Debía ser amiga de contos e contumelios, pois coñecía a vida de toda a parroquia, sobre todo as malignidades, as trapalladas e as maledicencias.
Gustábame escoitala, pois ademais daquela relación que tiña co mundo de alá, incluídos demos e mortos, sabía toda clase de historias desta outra parte da vida, que contaba cunha mestría cativante. Foi ela quen me referiu o suceso da morte dun cura, asasinado cando era aínda nena, a escasos metros do lugar onde vivía.
Impresionoume a forza plástica coa que me foi describindo a chegada silenciosa … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 13, 2014 | Marxe
Mentres tomo café cuns amigos nun club social das aforas de Ourense, por unha enorme ventá contemplo distraído o partido de tenis que están disputando un home e unha muller nas instalacións deportivas da sociedade, dez ou doce metros máis abaixo, nun campo cuberto e sen público. A miña memoria, fixada estes días de maneira involuntaria nos días lonxanos e felices da nenez, mantenme á marxe da conversa, cos ollos enredados nos movementos rápidos e nerviosos das dúas persoas que están xogando.
Durante bastante tempo, ese ir e vir electrizado dos xogadores dun lado para outro ao longo da pista faime ben. Ao decatarme, non podo evitar o recordo dunhas palabras da miña nai, que me contou moitas veces que para manterme tranquilo cando era neno, non tiña máis que colgarme unha verza na carapucha do berce.
Non obstante, pouco a pouco, o movemento dos tenistas empeza a poñerme nervioso. … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 12, 2014 | Marxe
Cando estaba casada con el, Marilyn Monroe chamáballe “my slugger”, usando con ambigüidade unha palabra que no béisbol se utiliza para designar o bateador que golpea a bóla con forza. Para Joe DiMaggio, o máis importante xogador de béisbol de todos os tempos, que acaba de morrer, Marilyn foi unha bóla con moita frecuencia. Esa historia transcendeu nunha ocasión, pouco despois de casaren, cando a actriz apareceu en público cun dedo entablillado. Aínda que ela dixo que tivera un accidente doméstico, non tardou en saberse que DiMaggio lle batera. Non sería a última vez. A última de verdade foi o mesmo día da separación da parella.
Nisto de pegarlle á muller, o xogador de béisbol non se comportou de maneira distinta a xente máis culta ca el. Vicente Risco, escritor de moitos e raros saberes, que chegou a escribir unha biografía de Satanás e que foi o primeiro español en … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 11, 2014 | Marxe
Esa experiencia da que falei onte aquí, cando me descubrín duplicado dentro dunha novela de Marina Mayoral, tróuxome á memoria un suceso que lle ocorreu a un amigo meu en Santiago, alá polos anos sesenta, cando estaba parado nun semáforo, agardando para atravesar, e viuse a si mesmo paseando do outro lado da rúa. Era el, coa mesma roupa, os mesmos lentes e todo o demais exactamente igual. Entroulle un ataque de pánico, pensou que se volvera tolo de repente e foi correndo a consultar cun psiquiatra.
Tratando de conservar a compostura, porque o meu amigo foi sempre un home moi elegante, explicoulle ao médico a experiencia que acababa de vivir. Este, en lugar de amosar ningunha clase de preocupación, limitouse a dicirlle que non se preocupase, que non ía perder o xuízo e que o mellor sería que fose a casa a durmir.
Ao escoitar un diagnóstico tan sinxelo, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 10, 2014 | Marxe
Nun dos meus libros teño contado a historia dun carlista ourensán moi pintoresco que dicía de Isabel II cousas que nin sequera se lle tiñan ocorrido a Valle-Inclán. Non contento con airear os nomes de cada un dos amantes da raíña, o cal lle servía para dicir que a soberana era un monstro de luxuria, inventáballe pecados que a señora nunca cometeu; por exemplo, que lle chamaba maricón ao rei consorte. Hoxe sábese, non obstante, que nin sequera en círculos íntimos se atreveu a nomealo nunca con outro alcume que o de Paquito Natillas.
Había tamén na miña vila un personaxe curioso e pulcro, educado e discreto, que tiña a teima de que Franco era un ignorante e escribía con faltas de ortografía. Aínda que algunhas biografías modernas parece que lle veñen dar a razón, iso non modifica en nada a condición do xeneral, da mesma maneira que o feito … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 8, 2014 | Marxe
Agora mesmo, cando escribo estas liñas, pola ventá do estudio vexo alá arriba no ceo, pairando como unha nave entre as nubes, unha ave rapaz. Resulta difícil non deixarse cativar pola maxestade do seu voo pausado e harmonioso, dunha beleza que soamente se pode dar nos seres vivos. Desde aquí abaixo non sei calcular a súa envergadura, aínda que sospeito que debe de ser grande, e os meus coñecementos de zooloxía tampouco me permiten saber se se trata dun gabián, un miñato ou calquera outra especie cazadora. Carece de color, confundida nese gris falso en que se transforma todo cando a distancia inutiliza a máquina perfecta dos ollos.
Pasados os primeiros minutos de entusiasmo, decátome de que este animal fermoso anda buscando unha presa. Supoño que na terra, nos campos que se estenden diante da casa, os bichos máis espabilados terán buscado refuxio en tocos e buratos, debaixo das pedras … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 7, 2014 | Marxe
Nunca podería imaxinar eu que o meu admirado Sadurní Ximenez, de quen falei o outro día (espía abisinio e outras cousas), fose ter un neto en Ames, A Coruña. Escribiume onte unha carta moi amable, puntualizando algúns datos que eu daba, para o cal se valeu dunha conversa que mantivo co seu propio pai, que vive en Xerez. De entrada, despois de admitir que se trataba dun home estrafalario, pon en dúbida a información de que fose espía abisinio, que el atribúe a Josep Pla. Non digo que non, pero o que sucede é que está documentado o feito de que foi amigo do emperador. Que fose espía, como asegura Pla, é outro cantar.
Tamén me manda un recorte de prensa no que se puntualiza unha historia, que eu sempre din por certa, de que na guerra rusopolaca, Ximenez xurdiu entre a néboa, como unha pantasma, conducindo un carro tirado … Seguir leyendo
