por amarxedotempo | Abr 10, 2016 | Marxe
O outro día, cando estaba en Ourense, mentres falaba cun amigo na rúa, pasou un individuo extremadamente delgado e pálido, con aspecto de enfermo, aínda que vestido de forma moi correcta. Era pequeno e non creo que pesase máis de corenta quilos. Eu fixen un comentario sobre a saúde do señor, que me pareceu digno de lástima. O meu amigo, non obstante, quitoume de dúbidas e díxome que non pasase pena por aquel home, que fora sempre así e que non se me ocorrese invitalo a comer, que me arruinaba.
Deume a risa, máis que nada porque sempre tiven a filosofía de que as persoas e as cousas case nunca son o que parecen, senón mais ben todo o contrario. Non é que todos os fracos sexan grandes comellóns e que os gordos se alimenten do aire, pero a realidade non anda moi lonxe desa aparente contradición.
Así era, por … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 9, 2016 | Marxe
Hai moitos anos, alá polo outono de 1976, o profesor Díaz e Díaz, da Universidade de Santiago, xuntounos a un grupo de escritores galegos para que nos puxésemos a imaxinar como ía ser Galicia no ano 2002, unha data que entón nos parecía moi lonxana, polo menos a min, pero que agora está a punto de chegar. De cantos participamos naquel simpático divertimento, a maioría (Cunqueiro, Ramón Piñeiro, Celestino F. de la Vega, Xosé María Álvarez Blázquez, Luís Seoane) xa non viven. Os que quedamos, e que entón eramos uns rapaces, vivimos tempo dabondo para decatarnos do difícil que é adiviñar o futuro. Nada do que imaxinamos se cumpriu.
Ignoro por que estraña razón, ultimamente hai moita xente que me fala daqueles encontros, pois o que alí dixemos foi recollido nun libro. Eu volvino repasar estes días e, se non fose pola nostalxia ao recordar a tantos e tan bos … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 8, 2016 | Marxe
Escribo desde Bolonia, unha cidade que visito todos os anos por razóns relacionadas co mundo dos libros. Nestes momentos, o cansazo empeza a adormecerse na pel en forma de soño, despois de pasar o día enteiro mirando toda canta publicación para rapaces se fai no mundo. En xeral, nada novo: nin dinosauros, que xa pasaron de moda, nin bruxas, nin vampiros, hoxe esquecidos. Os que esperaban que nesta ocasión houbese unha invasión de anxos, equivocáronse; da nova afección non chegou case nada.
Hai un momento aínda, cando volvía para o hotel coa idea de tomar un breve descanso, entrei na catedral. As igrexas seguen sendo lugares magníficos para illarse do ruído e recuperar a calma. O que non esperaba era encontrarme co ensaio dun espectáculo relixioso, medio ballet medio teatro, incluída unha danza.
Chamoume a atención que as mozas que bailaban sobre o escenario levantado no medio do templo, fosen … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 7, 2016 | Marxe
Nunha fotografía que publicaban os periódicos de onte víase a dous rapaces moi novos en Moscova, atendendo un mercado na rúa. Sobre un par de mesas de praia cubertas cuns panos de aparencia antiga, tiñan perfectamente colocados, nunha orde case emotiva e candorosa, toda a mercadoría, entre outras cousas algo que parecía unha gramola de manivela, daquelas que empezaban a setenta e cinco revolucións por minuto e remataban a dez ou doce, distorsionando as voces cun efecto cómico que era sempre a delicia dos nenos.
Na parte de atrás, pendurados dun muro de cemento, tres retratos de Lenin, un de Stalin e outro do camarada Breznev. Polo que se podía deducir, as fotografías non formaban parte do decorado do chamaril, senón que estaban alí por se alguén as quería mercar. Son os restos da revolución, que polo menos aínda serven para que un par de mociños poidan gañar uns rublos … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 6, 2016 | Marxe
Estiven lendo nunha revista francesa unha reportaxe interesante sobre Coco Chanel, tanto que non me decatei de que entraba unha néboa mesta polo val e apañei un frío feo e pegañento, deses que tardan en pasar aínda que un se tape cunha manta. Na citada reportaxe, a famosa modista dicía que sempre viu claro que non pensaba casar, pero que houbo un momento na súa vida en que tivo dúbidas, que foi cando coñeceu a Paul Iribe, un americano de orixe vasca, famoso figurinista de cine, a quen Cecil B. DeMille despediu de mala maneira porque esqueceu a tormenta na escena da crucifixión, durante a rodaxe da película Os dez mandamentos.
O que nunca soubo Coco Chanel, e probablemente tampouco o autor da reportaxe, foron as intencións que levaba Paul Iribe cando se xuntou con ela. Todo obedecía a un pacto que este último fixera coa súa muller cando … Seguir leyendo
