por amarxedotempo | Abr 15, 2016 | Marxe
En relación co artigo de onte, no que falaba da vellez, un amigo díxome que lle parecera algo pesimista, impresión que eu non teño, en parte porque non vexo esa etapa da vida como unha desgraza. O meu avó Herminio, por exemplo, que viviu máis de noventa anos, foi sempre un vello alegre e contento, tanto que unha vez, quizais na última ocasión na que falamos, uns días antes da súa morte, díxome unha cousa sorprendente: que fora e era feliz. Tamén me dixo que só lle quedaba un pequeno detalle para que a vida fose boa con el ata o final: morrer sen darse conta. Así foi. Servíronlle o almorzo na cama, botouse a durmir e non espertou.
Coa miña avoa pasou algo parecido. Foi unha vella festeira, que aos oitenta anos se apuntaba a calquera diversión, que con frecuencia organizaba ela mesma. Era tan alegre que levaba un … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 14, 2016 | Marxe
O outro día, cando falei aquí dun neno que me invitou a comer cereixas que un señor que vivía en América deixara para os rapaces da aldea, non dixen que tal neno era un vaina. O mesmo organizaba unha orquesta a base de latas e caldeiros vellos para interrumpir o rosario, que fabricaba unha bomba coas cabezas explosivas que se desprendían dos foguetes das festas. Sempre andaba discurrindo cousas malas. A min fíxome crer que a filla do demo se chamaba Rosita, que comía touciño e vivía detrás do altar de San Antón.
Como é lóxico, aquel rapaz caíalle simpático a todo o mundo, aínda que ás veces moitos o quixeran matar. Un día pintoulle de encarnado, con algunha que outra salpicadura negra nas costelas, o can dun veciño. Noutra ocasión deulle por machacar unhas cantas tellas rotas ata convertilas nun po fino que meteu despois nunhas bolsiñas pequenas feitas … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 13, 2016 | Marxe
Estiven lendo en The York Review of Books un artigo sobre o escándalo Clinton, un asunto que supoño que xa non lle interesa a case ninguén, aínda que agora ten máis importancia que nunca. Eu estaba en Nova York cando sucedeu, seguín de cerca os debates na televisión e nos periódicos e desde o primeiro momento tiven a impresión de que, á parte das golferías e as mentiras do presidente, que todo o mundo daba por certas, por evidentes, sen dúbida de ningún tipo alí había xente moito máis tramposa ca el, precisamente entre quen o acusaban no nome de principios sagrados, entre eles o de que ninguén pode mentir baixo xuramento.
Nun libro de gran rigor que acaba de escribir Jeffrey Toobin, un antigo fiscal federal, cóntase con toda clase de detalles o que pasou arredor daquela persecución contra o presidente dos Estados Unidos, e chégase á conclusión de … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 12, 2016 | Marxe
Onte, na feira do libro de Bolonia, unha editora alemá estivo contándome catro novelas de autores do seu país durante preto dunha hora. Aínda que fixen o esforzo de escoitala, confeso que eu tiña a cabeza noutro sitio. Pola mañá, mentres almorzaba no hotel, lera no periódico unha noticia que levaba cravada no centro da memoria. En Vicenza, un cabaleiro que permanece no anonimato envioulle a unha rapaza mil rosas vermellas para confesarlle o seu amor. Mandoullas ademais á tenda que rexenta a nai da moza: unha inundación.
Polo que conta o diario, a muller que acaba de acender esta labarada de paixón cumpriu vinte anos, mide un metro e oitenta e ten uns fermosos ollos azuis e a melena loira. Na casa chámanlle “racha corazóns” porque non é a primeira vez que provoca un incendio semellante. Hai tempo, un admirador regaloulle unha Harley Davidson.
De momento, a rapaza está … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 11, 2016 | Marxe
Hai pouco vin en Boloña, por casualidade, un artefacto que desde lonxe me pareceu a escafandra inmensa dun buzo xigante. Era unha bóla de color parda, como se estivese feita de ferro oxidado, con dous ollos de vidro enormes, remachada con parafusos en diferentes partes e cuberta nalgúns sitios, talmente como se fosen remendos, por un material que non parecía moi distinto desa tea asfáltica prateada que usan os paisanos en Galicia para loitar contra a humidade ou para tapar as fendas máis rebeldes dos tellados.
Achegueime para ver de que cousa se trataba e souben, por unha lenda explicativa, que era un enxeño espacial ruso, unha daquelas naves Cosmos coas que os soviéticos asombraron o mundo cando meteron nela ao astronauta Yuri Gagarin e o enviaran ao espazo. As autoridades rusas regaláronlla agora á cidade de Boloña.
Gagarin fíxose universalmente famoso por tres cousas: por ser o primeiro home … Seguir leyendo
