por amarxedotempo | Ago 11, 2015 | Marxe
A figura xigantesca de Valle-Inclán ten sido sepultada moitas veces debaixo dunha morea de anécdotas que con frecuencia enterran tamén unha boa parte de seu inmenso talento de escritor. Algunhas son irrelevantes e carecen de interese, pero outras, aínda que teñan todo o aspecto de seren apócrifas, parecen dignas do personaxe e van configurando a imaxe fantástica dun espírito excepcional. Que sexa certo ou non que dixo ou fixo tal cousa, non importa xa. Valle-Inclán, como moitos privilexiados pola fortuna, está formado pola súa figura histórica e máis a lenda que se vai constuíndo arredor del.
Non parece certo aquelo que se conta dun paseo de Valle-Inclán e Juan Ramón polo Retiro, cando o poeta lle preguntou ao prosista polo nome dun determinado arbusto e aquel dixo: «Ezros zon loz rododendroz de que habla uzted tanto en zuz poemaz». Probablemente se trata dun invento, entre outras cousas poorque Juan Ramón … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 10, 2015 | Marxe
Como é sabido, Sherlock Holmes basea todo o éxito das indagacións na súa extraordinaria capacidade dedutiva. Naturalmente, téñense feito bromas e caricaturas sobre esta habilidade do detective para chegar a conclusións definitivas a partir de feitos insignificantes, un talento que sempre provoca o asombro do doutor Watson. Precisamente unha das historias apócrifas sitúa a este diante do seu amigo, que o recibe coa seguinte frase: “Vexo, Watson, que leva hoxe calzóns de flanela”. marabillado, o médico quere saber como Holmes o averiguou. “Moi sinxelo —responde o detective—, vai vostede sen pantalóns”.
Onte, mentres tomaba café cun amigo nunha terraza de Panxón, pasou por diante de nós unha parella un pouco extravagante: ela, enorme, tanto en volume como en talle, algo así como noventa quilos de peso, robusta como un atleta e moi próxima a un noventa de estatura; el, mingurrias e afrautado, deses que lle dan dúas voltas ao cinto, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 9, 2015 | Marxe
O venres pola noite estivemos na casa duns amigos, celebrando con eles ao aire libre unha festa familiar. Na mesa que me correspondeu, coincidín cun vello compañeiro da época de estudantes en Santiago, alá polos anos sesenta. Estivemos recordando para o resto dos comensais, que estudaran en Madrid ou en Valencia, como era aquela universidade do noso tempo. Falamos, por exemplo, dun alumno de medicina que levaba matriculado uns trinta anos e que por fin rematou a carreira, xusto para exercer uns poucos meses e xubilarse, por fortuna para os enfermos. Era home popular, algo infeliz, chimpavasos, vago e persoa excelente.
Tamén lle tocou a vez aos profesores. O máis citado foi aquel, célebre entón nas facultades de Dereito de toda España, ao que lle atribuían toda clase de barbaridades: “Se un ladrón entra pola ventá ou viceversa; imos dividir a clase en tres metades; non se pode dicir o … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 8, 2015 | Marxe
Moitas veces lle oín dicir a don Vicente Risco que Praga lle recordaba a Ribadavia. Non digo que non, pero Praga só se parece a si mesma. Pódese asegurar, sen medo a caer en ningunha clase de tópico, que esta é unha das cidades máis fermosas do mundo. Calquera rúa, praza, calquera panorámica contemplada desde as pontes que dan ao Moldava teñen unha beleza que sobrecolle e enche o corazón de entusiasmo. Resulta case un milagre que un lugar como este se salvase das distintas barbaries que se sucederon sobre o seu chan.
Onte dedicamos a mañá a pasear polo centro, aproveitando o tempo, que está bastante bo. Vense miles de turistas, moitísimos españois, que non hai que esperar a identificalos pola fala, pois abonda escoitar como berran e observar o barullo que meten. Polo visto, algúns son pasto dos delincuentes, que ás veces se disfrazan de policías e lles … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 7, 2015 | Marxe
O luns pola tarde estiven na Coruña firmando libros na feira. Quedoume unha pequena frustración: non poder falar con calma, unha por unha, con todas aquelas persoas tan amables que fixeron cola durante máis dunha hora esperando que lles escribise unha dedicatoria. O que me pedía o corpo era botar unha parrafada con cada unha, non o acto frío de preguntarlles o nome e poñerlles unha frase, como se non as coñecese de nada. Demasiado pouco para o sentido amigable que supuña por parte delas.
Nestes actos, a xente compórtase de maneiras moi diferentes, desde os que se limitan a poñer o libro diante, ata aqueles que inician unha breve conversa ou din algunha cousa simpática. Unha señora, por exemplo, recordando unha historia que contei aquí a propósito de Gonzalo Torrente Ballester, pediume unha peseta de pipas.
Tamén houbo quen me preguntou polo gato Samuel. Polo demais, foi todo moi … Seguir leyendo
