O venres pola noite estivemos na casa duns amigos, celebrando con eles ao aire libre unha festa familiar. Na mesa que me correspondeu, coincidín cun vello compañeiro da época de estudantes en Santiago, alá polos anos sesenta. Estivemos recordando para o resto dos comensais, que estudaran en Madrid ou en Valencia, como era aquela universidade do noso tempo. Falamos, por exemplo, dun alumno de medicina que levaba matriculado uns trinta anos e que por fin rematou a carreira, xusto para exercer uns poucos meses e xubilarse, por fortuna para os enfermos. Era home popular, algo infeliz, chimpavasos, vago e persoa excelente.
Tamén lle tocou a vez aos profesores. O máis citado foi aquel, célebre entón nas facultades de Dereito de toda España, ao que lle atribuían toda clase de barbaridades: “Se un ladrón entra pola ventá ou viceversa; imos dividir a clase en tres metades; non se pode dicir o tanto por cen de aprobados porque só se examinaron sesenta”, etc. Coñecín o interfecto e supoño que estas cousas llas colgaban. Por suposto, non esquecimos os bos profesores, que non foron tan poucos como se pode pensar, aínda que había de todo, loxicamente.
Os nosos amigos riron moito coas historias que contamos e nós mesmos, embalados coa graza dos recordos, chegamos a poñernos melancólicos, incluso a botar de menos aqueles tempos. Hai motivos para iso, por suposto, entre outros que eramos moi noviños. Con todo, pensando máis friamente, non se pode dicir que o pasásemos tan ben como nos parece. O que sucede é que, aos vinte anos, pódese con todo, mesmo con aquela cutrería do ambiente. No fondo non debeu ser tan bonito.
Esta columna publicouse orixinalmente o 9 de agosto de 1998.