por amarxedotempo | Ago 16, 2015 | Marxe
Hai algo máis dun mes, estando en Moscova, tiven unha longa conversa cun escritor ucraíno que odiaba os rusos e que non se recataba de dicilo. Falando da guerra de Chechenia comentoume que era unha sorte para os habitantes deste país o feito de que o exército ruso fose un exército de opereta, unha especie de mangallón dotado dunha enorme forza bruta, pero sen unha cabeza que pensase con algo de sentido común, pois durante moitos anos os militares soviéticos non foran máis que títeres en mans do Partido Comunista, que non pensaba, só facía propaganda.
Con matices, quizais se podería compartir parte do discurso, pero hoxe gustaríame que aquel rapaz non tivese razón e que Rusia contase cun exército moderno, ben entrenado e eficaz, non pola guerra de Chechenia, senón para que rescatase con vida a ese cento de mozos atrapados no interior do submarino con graves problemas no … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 15, 2015 | Marxe
Onte falei aquí do tenderete que vin o outro día en Panxón, no que vendían versos. Esquecín dicir que se chamaba “Cirano, S. A., poemas por encargo” e que o prezo, ademais de estar expresado en pesetas, aparecía tamén en euros. Se non recordo mal, polo que respecta a esta moeda, eran uns sesenta céntimos. O venres pola noite, instaláronse de novo no paseo marítimo. Cando os descubrín, pasaba da unha e media da mañá e alí estaban atendendo os clientes, que seguían sendo, como sucedera o día anterior, xente nova, igual que os propietarios.
Estes, unha mociña e dous mozos, comportábanse dunha maneira seria, profesional. Fixen o que non fixera a primeira vez, que foi converterme en cliente, en parte porque tiña curiosidade por saber algo máis. Ocorreu, non obstante, que cando ía formular a miña petición, un dos poetas me advertiu de bos modos, pero dun xeito terminante, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 14, 2015 | Marxe
A unha amiga miña, de nena chamábanlle sabandixa. Quero dicir que eu escoitaba a súa nai berrándolle e dicíndolle sempre, como remate, aquel insulto. A rapaza era algo rabuda e rabisaca e repúñase con moito xenio cando lle rifaban, pero polo demais debía ser igual que todas as pequenas do seu tempo, un pouquiño respondona. Aquela palabra, non obstante, dáballe un aire de pequeno bicho ruín, de cobra ou de víbora, que eran nomeadas que algunhas nais tampouco lle aforraban ás súas fillas cando se enfadaban.
Había tempo que eu non escoitaba chamarlle sabandixa a ninguén, pero o sábado oín de novo esa palabra, desta vez empregada por un señor para referise ao compañeiro con quen estaba tomando café nunha terraza. Díxollo amablemente, entre risas, para cualificar a actitude de cotilla que mantiña, falando da xente que pasaba.
O chamado sabandixa queixábase do feas que eran as persoas que ían … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 13, 2015 | Marxe
Había tempo que os periódicos non falaban do xeneral Masud, ese militar afgán que leva xa bastante tempo combatendo os talibáns, ata agora sen moito éxito, polo que se ve. Este home, que non se deixa retratar por ninguén e que resulta un enigma para media humanidade, é coñecido na prensa internacional como o “León do Panshir”. Confeso que hai anos que sinto a curiosidade de saber como é, polo menos a través de fotografías, pero ata o momento non o conseguín. Non é por ningunha razón especial, pero gustaríame confirmar se estou equivocado ou non cando penso que o tal león debe ser un señor pequeno e miúdo, de voz afrautada e peito de polo.
En xeral, estes nomes impresionantes resérvanse para tipos pequenos, como ocorría co emperador de Abisinia, que levaba o alcume bíblico de “León de Judá”, pero que medía apenas un metro e cincuenta centímetros de … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 12, 2015 | Marxe
Ese escritor do que falaba onte aquí*, que dá voltas no aire, non é un caso único nin raro. Unha noite en Estrasburgo, nun congreso do ramo, un novelista sueco de orixe grega, Theodor Kalifatides, fíxonos unha exhibición a un grupo de amigos de como era capaz de subir polas paredes das casas cunha rapidez e unha seguridade que recordaba a habilidade dos lagartos. Eu nunca o vin, pero dixéronme que Javier Marías agatuña moi ben polas farolas arriba e que Luis Antonio de Villena fai o pino dunha forma impecable.
En cuestión de guarrerías, hai para todos os gustos. Desde Francisco Umbral, que lle foi mexar na tumba a Dámaso Alonso o día do seu enterro, ata un ilustre poeta, admirable pola súa obra e polo seu talento, que tiña a debilidade da carne de mercado e que perdeu unha prenda íntima nunha casa de reputación en Rio de … Seguir leyendo
