por amarxedotempo | Ene 11, 2015 | Marxe
Hai anos que cambiei a paixón da lectura de novelas pola paixón da lectura de libros de ciencia, sobre todo de física e bioloxía. Nunca, desde os lonxanos tempos en que pensaba que non cabía maior goce intelectual que a lectura dos grandes novelistas euopeos do século XIX, tiña sentido tanto pracer lendo como agora. Como consecuencia de todo esto, resúltame difícil de comprender que a gran revolución que se está producindo no coñecemento da realidade física e no coñecemento do home e da vida podan ser ignorados dunha maneira tan xeneralizada por eso que chamamos o mundo intelectual.
Ignorar a estas alturas os grandes paradoxos da física cuántica, por exemplo, resulta tan incomprensible como que no tempo en que vivimos alguén non saiba que a Terra dé voltas ao redor do Sol, como parece que ocorre cunha considerable porcentaxe de poboación, segundo ven de revelar unha enquisa realizada ai … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 10, 2015 | Marxe
Pasei unha parte do domingo lendo no Diario de Samuel Pepys, á procura de datos para un traballo que teño que facer por encargo. Xa falei aquí da devoción que sinto por esta obra, que lamentablemente nunca foi traducida ao español, supoño que pola súa enorme extensión. Hai anos, en Nova York atopei nunha librería de vello unha edición fermosísima, en vinte volumes, con ilustracións e magnificamente encadernada, que decidín mercar. Cando xa ía pagar, a señora encargada da caixa díxome que o prezo da obra estaba mal marcado e que valía o dobre do que alí puña, que xa era bastante. Por suposto, quedei sen ela.
A edición que agora manexo é moito máis modesta, pero non importa, porque contén o mesmo que a outra. O que andei buscando foron datos referentes aos fins de ano, pois o artigo que me pediron trata do que escribiron nesas datas, nos … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 9, 2015 | Marxe
Onte pola mañá chamoume por teléfono Luís Carballo, que é de Xinzo, para reprocharme amablemente que aínda non falase nunca do París. A verdade é que o tiña totalmente esquecido, en parte porque non se trata dunha persoa, senón dun can, pero tamén porque a memoria empeza a ter buracos. Non obstante, ao París claro que o recordo. Era un dos cans máis feos que teño visto na miña vida, con perdón do seu dono, o Carrega, que supoño que o miraría con ollos amorosos, como se mira sempre aos propios bichos.
Pero ser, era ben feo. De talla, tiña o tamaño dunha lebre grande ou dun gato mantido e gordo, ancho de peito e achaparrado, co fuciño bicudo. Non creo que fose malo, aínda que polo aspecto parecía un senvergonza. Non da especie dos ruíns ou dos malvados, senón da clase dos pillabáns. Polo demais, era simpático.
A fama … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 8, 2015 | Marxe
Toda a paciencia do mundo
Nun libro que estou coordimando sobre Ramón Piñeiro, no que colaboran máis de corenta persoas, cóntanse moitas cousas do omenaxeado, todas destinadas a dar unha imaxe o máis fiel posible daquel ome excepcioinal, palabra esta última, por certo, que se repita con teimuda insistencia ao longo dos traballos recibidos.
De todas as historias, hai unha que me fai especial gracia, referida por Marina Mayoral co propósito de explicar a infinita paciencia de Ramón Piñeiro, sempre disposto a atender a todo o mundo. Un día cando ía visitalo, ó entrar no portal, Marina atopouse con Isabel, a muller de Piñeiro, que volvía á casa despois do traballo. Intercambiados os saúdos de rigor, empezaron a subir xuntas as escaleiras. De repente, escoitaron unha voz de muller que facía escalas musicais, en todo moi alto, e que despois cantaba: «addio del pasato bei sogni ridente…». Pararon de escoitar. … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 7, 2015 | Marxe
Tiña eu un compañeiro en Santiago de Compostela, convertido máis tarde en ilustre profesional da literatura, que estaba daquela tan agobiado por pequenas débedas que apenas podía saír á rúa. Debía libros en case todas as librerías, non dispuña de cartos para pagar os vasos de viño que lle foran fiando en distintos bares da rúa do Franco e mesmo se empeñara en varios centos de pesetas nun coñecido café do centro da cidade por satisfacer a base de amorodos con nata os seus bos costumes de lambonciño refinado.
Pouco a pouco foi pechando as rúas; non podía pasar por elas sen escoitar como un sobresalto as voces cada vez menos discretas dos seus acredores, algúns deles dispostos a afearlle publicamente a conduta. Deste xeito, os seus paseos por Santiago fóronse convertendo nun absurdo perfecto de labirintos necesarios.
Afortunadamente para o meu amigo, daquela non existían aínda eses tipos inmensos … Seguir leyendo
