Tiña eu un compañeiro en Santiago de Compostela, convertido máis tarde en ilustre profesional da literatura, que estaba daquela tan agobiado por pequenas débedas que apenas podía saír á rúa. Debía libros en case todas as librerías, non dispuña de cartos para pagar os vasos de viño que lle foran fiando en distintos bares da rúa do Franco e mesmo se empeñara en varios centos de pesetas nun coñecido café do centro da cidade por satisfacer a base de amorodos con nata os seus bos costumes de lambonciño refinado.
Pouco a pouco foi pechando as rúas; non podía pasar por elas sen escoitar como un sobresalto as voces cada vez menos discretas dos seus acredores, algúns deles dispostos a afearlle publicamente a conduta. Deste xeito, os seus paseos por Santiago fóronse convertendo nun absurdo perfecto de labirintos necesarios.
Afortunadamente para o meu amigo, daquela non existían aínda eses tipos inmensos que se dedican a cobrar ás súas vítimas polo procedemento infamante de seguilas pola rúa vestidos cun frac estreito e chamativo. A véspera de Reis vin un deles detrás dun señor delgado e pequeniño, con aspecto de infeliz e con cara de deber unhas pesetas miserables, pura carne de bocadillo. Levaba o pobre do home un neno collido da man que miraba con curiosidade para aquel tipo tan raramente vestido. Oxalá que o tomase polo rei negro.
Esta columna publicouse orixinalmente o 7 de xaneiro de 1995.