Onte pola mañá chamoume por teléfono Luís Carballo, que é de Xinzo, para reprocharme amablemente que aínda non falase nunca do París. A verdade é que o tiña totalmente esquecido, en parte porque non se trata dunha persoa, senón dun can, pero tamén porque a memoria empeza a ter buracos. Non obstante, ao París claro que o recordo. Era un dos cans máis feos que teño visto na miña vida, con perdón do seu dono, o Carrega, que supoño que o miraría con ollos amorosos, como se mira sempre aos propios bichos.
Pero ser, era ben feo. De talla, tiña o tamaño dunha lebre grande ou dun gato mantido e gordo, ancho de peito e achaparrado, co fuciño bicudo. Non creo que fose malo, aínda que polo aspecto parecía un senvergonza. Non da especie dos ruíns ou dos malvados, senón da clase dos pillabáns. Polo demais, era simpático.
A fama do París víñalle por sedutor. Cando as mellores cadelas da vila entraban en celo, os seus donos apurábanse a encerralas, en espera de toparlles un mozo adecuado. Ata que aparecía o sobredito, contra o cal non había defensa posible.
A cousa chegou a ser tan escandalosa que un veciño, dono dunha femia preciosa, sorprendeuno no local onde a pechara a proba de bombas. O París entrou polo tellado, despois de retirar tres tellas. Iso si, sen romper ningunha, con elegancia. Algunha virtude tiña que ter.
Esta columna publicouse orixinalmente o 9 de xaneiro de 1996.