por amarxedotempo | Jul 11, 2014 | Marxe
Se con frecuencia falo de curas neste espazo, como sucedeu co crego casamenteiro de onte, é porque coñecín moitos cando era neno. En xeral, boa xente, aínda que atopei de todo. Pola casa reitoral de Beiro viñan algúns, tanto polas festas do San Roque como polo precepto. Normalmente, despois de cumprir coas súas obrigacións pastorais, dedicábanse a xogar ás cartas. Daquela, eu andaba preocupado coas cousas de Deus e quería discutir con eles, pero non me facían caso. Debían pensar que era medio parvo.
Iso non quita para que, como dixen, teña boa opinión deles, incluso dun que dicían que era contrabandista. Non lle gustaba que o acusasen, tanto que un día fíxoo o señor bispo e o bárbaro presentouse cunha pistola no pazo episcopal, ameazando con “bimbalo”, que era a palabra que empregaba para dicir que o mataba. Un toliño.
Quizais de todos cantos cregos coñecín na infancia, un … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 10, 2014 | Marxe
Despois de moito tempo, onte vin a bubela. Levaba dous anos sen aparecer por aquí, o cal me fixo pensar que debía andar escasa, en contraste coa abundancia dos demais paxaros, cada vez máis numerosos, grazas a Deus. Estivo cerca dunha hora peteirando na herba, comendo mosquitos e outras pestes semellantes. Pareceume presumida, como consciente da súa fermosura, que non é pouca, coa cresta empinada e o andar lizgairo, moi pespereta. Cando fartou, pousouse nun cable de luz e púxose a cantar.
Estívena contemplando sen precaucións, a pesar de que os paisanos aseguran que se un mira para elas fixamente, engorda. Non me importa. Incluso me parei a observar a súa barriga, que din que é bo para reconciliarse cos inimigos. Uns quilos de máis non fan nada e uns inimigos de menos tampouco se nota demasiado.
Para inimigos, os da propia bubela, pouco querida pola xente. Abonda con pensar … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 9, 2014 | Marxe
Estes días que pasei en Estocolmo escoiteilles dicir aos meus amigos grandes palabras de eloxio sobre o pan que nos servían, moi rico e variado. Aclareilles que en Suecia non se come pan nas comidas e que se a nós nolo puñan na mesa, era por simple deferencia, sabedores de que aquí non se concibe xantar sen ese complemento. Isto de comer sen pan, foi algo que a min me chocaba moito ao principio, cando cheguei por primeira vez a aquel país, hai xa máis de vinte e oito anos. O mesmo que o costume, sorprendente para un español, de que a bebida máis frecuente nas comidas, non sexa nin viño nin auga, senón leite. Un leite excelente, por certo.
Eu son un gran comedor de pan, a única debilidade gastronómica que teño. De neno, na casa ríanse de min porque ía ao cine cos petos dos pantalóns cheos das … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 8, 2014 | Marxe
No pasado mes de marzo, un periodista sueco que pasaba uns días en Galicia amosoume unha serie de fotografías que fixera na China un ano antes. Sen seren raras, eran curiosas e revelaban dunha maneira moi evidente as contradicións da sociedade chinesa actual. Recordo unha delas, na que se vía un home aínda novo transportando nun carro tirado por bicicleta unha serie de electrodomésticos impecables, entre eles unha lavadora, un frigorífico e un televisor. A foto resultaba moi suxerente. Tamén me chamou a atención un conxunto de rapazas todas cubertas na cabeza con gorras de baseball americanas, cada unha da súa color. A fotografía tiña graza en si, pero pretendía algo máis, pois por diante das mociñas pasaban naquel momento cinco ou seis señoras maiores tocadas con vellos sombreiros de palla.
O fotógrafo confesoume que as fotos estaban trucadas por procedementos dixitais. El defendíase dicindo que non inventara nada: existía … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 7, 2014 | Marxe
Hoxe pola mañá, pouco despois das oito, paramos nunha cafetería da autoestrada, preto de Burdeos, coa intención de comer algo e matar a primeira fame do día. Non había máis que unha especie de bocadillos desnaturalizados: pan dese que chaman de molde e queixo dese que vén en barras. Explorando o interior do paquete, a sorpresa saltou diante dos ollos como un rato. A pesar do envoltorio, unha das lonchas de queixo tiña perfectamene marcada na beira unha dentada impecable e inconfundible.
A un, non sabe ben por que razón difícil de entender, estas cousas sempre lle ocorren en Francia. Noutra ocasión, nunha estación de servizo cerca de París, un túzaro de fronte estreita e lardo na caluga, botoume un can porque pretendía limpar o parabrisas.
Aínda que o sentido común e a lóxica me din que se trata de simples casualidades, hai unha parte da alma que se resiste … Seguir leyendo
