por amarxedotempo | Ene 11, 2014 | Marxe
Hai anos, nunha viaxe en avión a Copenhague, descubrín que dúas filas máis adiante do meu asento, do outro lado do corredor, ía un ilustre sabio moi coñecido. Pasou unha parte do tempo durmindo e cando espertou, sen disimulos de ningún tipo, púxose a ler con atención unha famosa revista dedicada ao cotilleo. Sempre que teño contado esta historia entre amigos, en xeral, resístense a crelo, pero por último, unha vez aceptada a súa veracidade, normalmente expresan a gran decepción que lles causa o personaxe.
Algo semellante me manifestou onte unha amiga que leu nunha revista unha reportaxe sobre Mozart na que se publicaban uns escritos deste nos que se dirixía graciosamente a un compañeiro, músico de profesión, pero tamén vendedor de queixos, con palabras como cretino, porco, burro, boi, estúpido e outras peores.
En realidade, ambos os dous exemplos só demostran que se pode ser moi sabio e ao … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 10, 2014 | Marxe
Os periódicos publican estes días a noticia da comparecencia diante dos tribunais do seu país da viúva de Enver Hoxha, o tirano que gobernou Albania de forma salvaxe durante preto de medio século. A señora, a pesar dos anos, aínda resulta bonita, segundo se pode apreciar nas fotos, pero non inspira simpatía, non obstante. Hai no seu rostro un xesto excesivamente firme e tráxico, máis propio da fanática que sen dúbida foi que da cínica que lle conviría ser nestes momentos: rebaixaría polo menos a solemnidade histórica dos seus xuíces.
Naturalmente, cando un se achega aos setenta anos, como lle sucede a esta señora, a biografía propia está tan feita que o único que se pode é cambiar o peiteado. Cando era moza, esta muller pensou que o futuro do mundo estaba xa perfectamente escrito e decidido e que non había máis que empuxar a historia na dirección marcada. Admitamos … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 9, 2014 | Marxe
As persoas que trataron a don Ramón Otero Pedrayo na intimidade saben moi ben que detrás da aparencia señorial daquel home impoñente escondíase tamén a graza viva dun pillabán simpático e malicioso. Na caracterización da xente, sobre todo, sen saír nunca dos límites que lle marcaba a súa natural elegancia, bordaba de ironía e de humor uns retratos magníficos, cheos de agudeza e de sabedoría. Os mellores eran os que se referían a individuos farsantes, sempre que non fosen indignos ou canallas.
Escoiteille por primeira vez un deses preciosos retratos alá polos anos cincuenta, na casa dun tío meu, cando eu era adolescente. Trataba dun poeta viúvo e desconsolado, que diante de Otero choraba pola muller, pero a quen don Ramón vía uns minutos despois desde a solaina do pazo revolcándose coas mozas nos prados.
Sorprendeume a indulxencia coa que falaba do personaxe, entendendo aquela conduta teatral como unha simple … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 8, 2014 | Marxe
Desde hai anos, cada semana éntrame pola porta unha das revistas máis interesantes do mundo, o New Yorker. Esa pequena rutina é un dos motivos que alegran a vida, o mesmo que a lectura dos periódicos a diario, o pan á hora do xantar ou os minutos que, de cando en vez, dedico a pasmar diante dos trens eléctricos que circulan na nova maqueta de nove metros que estou construíndo desde o verán. Sen estas pequeneces, a vida sería máis difícil, non por aburrida, senón por demasiado seria. Eu creo que o pecado orixinal, á parte do que definen os teólogos, foi chegar á conclusión de que os xoguetes son só para nenos.
Pois onte pola tarde, despois de cumprir coas obrigas do día, boteime nunha butaca para ler o New Yorker, o primeiro do 2000. Coma sempre, traía un par de boas reportaxes, unha delas dun escritor … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 7, 2014 | Marxe
Se agora mesmo tivese que elixir unha das películas que máis me impresionaron na vida, Robin de los bosques estaría entre elas. Non é que fose unha grande obra, que non o sei, pois non quixen vela nunca máis, a pesar de que non me faltaron oportunidades. Hai lembranzas tan fermosas que é mellor non tocalas, non sexa que rompan para sempre e de xeito irremediable. Pero é que daquela, alá polos anos corenta, os nenos xogabamos a ser Robin, papel que só podía representar un, o cal daba pé para non poucas disputas, inimizades e rancores infantís, que ás veces tiñan unha intensidade rabiosa, igual que se fosen cousa de maiores.
Non podía imaxinar eu entón, neno bo que comungaba a diario e rezaba as tres avemarías posto de xeonllos sobre a alfombra, ao pé da cama, todas as noites antes de durmir, que o actor que encarnaba o … Seguir leyendo
