por amarxedotempo | Ene 16, 2014 | Marxe
Hai uns anos, os viaxeiros que chegaban en avión de Europa a Nova York, nada máis desembarcar no aeroporto quedaban asombrados da devoción enfermiza que os americanos sentían pola televisión. Nas salas de espera, nas cafeterías e nos mesmos corredores que levaban dunha parte á outra daquela inmensa terminal aérea, víanse miles de persoas botando moedas sen parar nuns pequenos televisores individuais instalados nos asentos, totalmente concentrados na pantalla para seguir os seus programas preferidos.
Hai xa tempo que se deixou de ver este espectáculo. Alguén me dixo que foi a consecuencia dunha nova moda: eses aparatos portátiles que permiten escoitar música a través dun auricular. Polo visto, atan menos porque deixan os ollos libres e permiten observar o que ocorre arredor, incluídos os movementos dos cacos.
Para loitar contra esta deserción, os fabricantes de televisores acaban de presentar un aparato que combina as vantaxes dos dous sistemas: ver a … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 15, 2014 | Marxe
As persoas que lean estes artigos que escribo cada día van sabendo, máis ou menos, dos meus costumes, das miñas teimas e dos meus gustos. Non revelarei ningún segredo, polo tanto, se me confeso curioso. Digo isto porque o outro día, mentres agardaba por un amigo nunha cafetería, oín unha conversa entre dúas señoras. Sen propósito de desculparme, aclaro que non tiven que facer ningún esforzo para escoitar, unha práctica que non sería elegante, senón que a cháchara que mantiñan as dúas mulleres transcorría en voz alta, con esa forma de falar en público, algo descarada, que parece propia de persoas sen subconsciente.
Fisicamente, as señoras pertencían a esa clase que, máis que vestidas, semella que van amobladas: abrigo, pulseiras, colares, aneis, todo tan abondoso e chamativo que poderían servire ambas as dúas como mostrador dun bazar. Pido perdón e sigo. Supoño que eran boa xente, en parte pola maneira … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 14, 2014 | Marxe
Teño un amigo, que desde hai máis de vinte anos reside en Australia, a quen lle debo algúns dos momentos tal vez máis divertidos que pasei na miña vida. Foi sempre un ganso irremediable, pero non porque se dedicase a facerse o gracioso ou porque fose especialmente simpático, pois era máis ben serio e moi calado, un pouco triste, senón pola razón de que tiña a rara virtude de crear situacións cómicas, de maneira involuntaria, nas circunstancias menos oportunas. Recordo o escándalo que montamos unha vez, na casa dun amigo común, dándolle o pésame pola morte do seu avó, que se atopaba de corpo presente.
Levabamos alí uns minutos, metidos no cuarto do velatorio, en compaña do neto compunxido. De pronto, no medio do silencio que ningún dos tres conseguiramos rachar, o meu amigo ergueuse e dirixíndose ao outro, díxolle: “Perdoa, pero voume, porque este é un dos mortos máis … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 13, 2014 | Marxe
Esa señora americana especialista en escribir libros escandalosos sobre xente famosa, a célebre Kitty Kelley, anuncia agora unha obra dedicada á casa real británica. Será, sen dúbida ningunha, un libro cheo de maldades. Hai tempo que atopou a fórmula: non mentir nunca, pero contar só cousas ruíns. Foi ela quen descubriu que Elizabeth Taylor fixera un aborto estando embarazada de Frank Sinatra, que unha irmá dos Kennedy fora sometida a unha lobotomía ou que a Jackie Onassis lle aplicaran electrochoques.
Do último libro sobre Nancy Reagan tiña vendidos case un millón de exemplares antes de que a obra aparecese nas librerías. Non decepcionou aos lectores, que por aquelas páxinas souberon que a muller do presidente tivera amores con Sinatra na mesma Casa Branca e que era unha auténtica bruxa. Nancy tivo que calar.
Ata agora, todas as súas vítimas non puideron nada contra ela. Unha recua de avogados expertos revisan … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 12, 2014 | Marxe
No ascensor duns grandes almacéns coincido con dúas señoras xa maiores, ben vestidas, aínda que sen luxos, que andan de compras. Unha delas, pequeniña e algo chepuda, ten un lixeiro tremor na cabeza, que non lle afecta ao sorriso, un xesto permanente que non se sabe se procede dalgunha íntima satisfacción coa vida ou se non é máis que un aceno conxelado. A compañeira, un poco máis nova, delgada e con aspecto de sarillo, gasta aires de pespereta nerviosa e sabichona. Naturalmente é esta última a que fala.
Mentres baixamos a ritmo lento, con parada en cada un dos pisos da tenda, escoito as miñas compañeiras. Veñan de onde veñan, traen unha conversa que as divirte e as relaxa, pero que eu tardo en comprender. Aluden a algo na televisión que lles resulta xenial e divertido. Deseguida me decato de qué cousa concreta están falando.
O que lles produce o … Seguir leyendo
