por amarxedotempo | May 13, 2013 | Marxe
Teño un amigo vello e golfo, de simpatía recoñecida, a quen nunca lle quixen mal, aínda que nunha ocasión me fixo unha perrillada gorda, máis propia dun lexionario que dun home educado, que tardei bastante en perdoarlle. Un día que o levei como invitado á casa duns amigos, non tivo outra ocorrencia que, aproveitando un descoido, emboscado detrás dunha porta, pedirlle á anfitriona que lle amosase unha parte potente e xenerosa do seu corpo. Como era lóxico, saíu trasquilado, aínda que coa cara enteira de milagre.
Naquela ocasión, a el salvouno o mal viño, pero a miña vergonza andou de arrastras durante semanas. Agora, pasado o tempo, aquela muller tan zafiamente ofendida, que é intelixente, elegante e discreta, ri con malicia cando recorda o episodio e acaba sempre desculpando a aquel visitante inoportuno, pillabán e atolondrado. A vellez consegue estes privilexios da xenerosidade dos demais.
Hai un par de días, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 10, 2013 | Marxe
Teño un amigo alto e forte, talvez un pouco gordo. Por razóns de tipo profesional, con frecuencia ten que visitar a oficina dun banco que dispón diso que tecnicamente se chama un arco de seguridade, é dicir, unha especie de cámara de cristal destinada a detectar ladróns. Para entrar, hai que pasar por ela de forma obrigada. Primeiro tócase un timbre, logo ábrese unha porta, a continuación queda un pechado durante uns segundos agardando que se abra unha segunda porta, e por último xa se pode pasar.
Parece que estas esclusas están dotadas de intelixencia, o cal significa que poden descubrir armas. Polo que me contaron, dispoñen de diferentes graus de sensibilidade, de maneira que o difícil consiste en regulalas para que non dean a lata cos reloxos e as plumas dos clientes, pero que cacen en cambio as pistolas e as navallas.
Estes arcos son sensibles tamén ao peso. … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 9, 2013 | Marxe
No lago de Bled, en Eslovenia, coñecín hai anos, durante un congreso de escritores, un poeta mozo, alto e pálido, non moi bo comedor, excesivo só no vicio de fumar. Coincidimos o primeiro día á hora do almorzo, e desde entón, falamos moito. Unha noite obsequioume cun libro de versos, no que me escribiu unha agradable dedicatoria en francés. Cando me retirei ao meu cuarto, decateime de que se trataba dun poema dedicado a Gavrilo Princip, o rapaz que matou ao archiduque de Austria en Saraxevo no ano 1914.
Aínda que seguín falando co poeta triste e fumador, deixou de serme simpático. Entendo que un home que mata a outro, como é o caso que cito, poida ser considerado un heroe polos seus compatriotas, pero non comprendo que un poeta o cante nos seus versos. Paréceme que o máis natural é acordarse do morto.
A Gavrilo Princip, o disparo do … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 8, 2013 | Marxe
Cada vez que me encontraba con María Antonia Dans adoitaba recordarlle a primeira vez que a vin en Madrid, no Café Gijón, alá polos anos sesenta, cando eu era un pipiolo tímido e ela xa calzaba todos os números posibles da graza e o descaro. Aínda non acabaran de presentarnos e xa me dixo unha barbaridade que me puxo a cara da color das cereixas. Por aminguar a turbación, conteille que había unha acuarela dela que me entusiasmaba: a que pintara para un libro de Léon Degrelle que se chamaba Almas ardiendo.
Ao acabar a frase, sentín que metera a pata: os fermosos ollos da pintora perderon o brillo azul da alegría vital que esbordaban e adquiriron de súpeto un aire severo que a miña pouca experiencia percibiu como un enfado, pero que despois, pasado o tempo, sospeitei que debía obedecer máis ben a un sentimento de ironía.
Desconcerto, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 7, 2013 | Marxe
Un médico catalán, o doutor F. Martí, despois dunha longa experiencia no exercicio da súa profesión, díxolle un día a Josep Pla que un home pode morrer de calquera cousa, é dicir, atragoado pola carabuña dunha cereixa, fendido por un raio, liquidado por un ataque súpeto ao corazón, comido por un cancro, devorado polo lobo, pillado por un coche… Un número inmenso de causas moi diversas, entre as cales non está nunca, segundo o seu parecer, a morte por culpa da risa, a pesar desa frase que utilizamos para dicir que algo nos fixo moita graza.
Penso que se equivoca o citado doutor. O célebre saxofonista Charlie Parker, un dos xenios do jazz, morreu dun ataque de risa na casa da baronesa Pannonica de Koenigswarter, en Nova York, cando estaba vendo un programa de televisión. Na pantalla, un ilusionista facía ese tipo de monadas que tanto gustan a grandes e … Seguir leyendo
