No lago de Bled, en Eslovenia, coñecín hai anos, durante un congreso de escritores, un poeta mozo, alto e pálido, non moi bo comedor, excesivo só no vicio de fumar. Coincidimos o primeiro día á hora do almorzo, e desde entón, falamos moito. Unha noite obsequioume cun libro de versos, no que me escribiu unha agradable dedicatoria en francés. Cando me retirei ao meu cuarto, decateime de que se trataba dun poema dedicado a Gavrilo Princip, o rapaz que matou ao archiduque de Austria en Saraxevo no ano 1914.
Aínda que seguín falando co poeta triste e fumador, deixou de serme simpático. Entendo que un home que mata a outro, como é o caso que cito, poida ser considerado un heroe polos seus compatriotas, pero non comprendo que un poeta o cante nos seus versos. Paréceme que o máis natural é acordarse do morto.
A Gavrilo Princip, o disparo do cal acendeu a I Guerra Mundial, dedicáronlle unha rúa en Saraxevo, a mesma na que acabou con Francisco Fernando. Os seus admiradores conseguiron tamén que as marcas dos zapatos se gravasen para sempre no pavimento do lugar onde estaba apostado. Por se estas dúas homenaxes non fosen suficientes para celebrar un tiro de pistola, aínda lle dedicaron un museo. Sei agora que, desde hai pouco tempo, a rúa consagrada antes ao pistoleiro leva por fin o nome da súa vítima.
Esta columna publicouse orixinalmente o 9 de maio de 1995.