por amarxedotempo | May 16, 2013 | Marxe
Pasei a mañá de onte no colexio público de Alxén, en Salvaterra. Os alumnos de cuarto elixíronme como padriño do seu curso, puxéronlle o meu nome a unha aula e colocaron na porta, ademais, unha caricatura miña que encargaron a un caricaturista de Madrid. Antes tiven que falarlles, primeiro, e responder a unha batería enorme de preguntas, despois. Chamoume a atención que estivesen tan caladiños e que preguntasen tanto e tan ben. Unha rapaciña quixo que lles dixese algo en sueco e aproveitei para aprenderlles a dicir gracias, que se di “tack”, a poder ser, repetido como se fose unha metralleta. Foi unha das aventuras de toda a mañá.
Cando chegou o turno de firmarlles, un por un, nunhas cartolinas onde viñan pegadas estas columnas que escribo aquí, despois de poñer o nome deles e a continuación o meu, todos me dixeron con seriedade o mesmo: “Tack”, algúns na fórmula … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 15, 2013 | Marxe
A última vez que asistín a un bautizo quedei sorprendido dos progresos tecnolóxicos que se teñen feito no seo da propia igrexa. No momento en que o cura se dispuña a botar a auga sobre a cabeza do neófito, un raio de luz baixou do ceo para iluminar con claridade e precisión a pía bautismal. Naturalmente, non se trataba de ningún fenómeno de tipo milagroso, senón dun pequeno mando a distancia que o señor abade levaba na man e que fixo posible aquel gracioso detalle. No fondo, todos o agradecemos: víase mellor.
Non foi a única modernidade incorporada ao rito cristián. Con bo criterio, alguén acordou que un pequeno artiluxio parecido a un quentador en miniatura, discretamente oculto nunha parte non visible do templo, podía evitarlle aos meniños o rigor dunha bategada de auga fría castigando a suavidade indefensa das súas cabezas.
Antes disto, xa tiña visto noutros lugares candeas … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 14, 2013 | Marxe
Estes días pasados que estiven en Suíza falei moito cun rapaz que foi compañeiro meu de xogos nos anos da nenez e que leva moito tempo traballando naquel país. Contoume cousas que eu ignoraba. Por exemplo, a labazada que lle pegou o mestre o primeiro día que foi á escola, cando lle amosou o debuxo dunha cunca e lle preguntou como se chamaba aquel obxecto. Naturalmente, o neno acertou sen esforzo, pero non imaxinaba que se trataba dunha trampa insidiosa. Foi así como aprendeu a palabra “taza”.
Eu tampouco sabía que aquel rapaciño que xogaba comigo nos veráns era parente da Pata, unha señora que vivía apartada de todos e a quen iamos velar os rapaces polo pracer de sorprendela facendo pecados. En realidade, nunca a descubrimos noutra actividade que non fose a de darlle de comer ás pitas.
Falamos tamén dun individuo que fixo unhas ás de palla e … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 13, 2013 | Marxe
Teño na biblioteca un libro, publicado en América, que antes lía con certo agrado. Titúlase Historia universal de la estupidez humana e nel cóntanse algunhas das idioteces máis chamativas perpretadas ao longo da historia. Non son poucas: ratos condenados a morte en sentenza firme ditada con todas as formalidades da lei; costumes absurdos, como asistir ás intimidades fisiolóxicas dalgún rei, falando do arrecendo extraordinario, como se dun delicado perfume se tratase, do que non era máis que cheiro desagradable, puro e duro; mortos condenados á fogueira, desenterrados, polo tanto, para seren chamuscados na praza pública.
Desde hai tempo, non leo ese libro do que falo, en parte porque as noticias diarias dos periódicos, da radio e da televisión inclúen un catálogo bastante completo de disparates semellantes. Onte, por exemplo, mentres ía no coche para a casa, fun escoitando unha serie de historias absurdas, todas relacionadas con multas de tráfico, que … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 13, 2013 | Marxe
Hoxe gustaríame escribir que me sinto melancólico ou como un lle queira chamar a iso, pero paréceme excesivo dar conta en público de sentimentos tan íntimos. De maneira que falaremos doutra cousa. Por exemplo, dese señor que nunha pequena vila americana próxima a San Diego, na fronteira con México, asegura ser amigo persoal de Satanás, con quen toma café de cando en vez. Escoiteino na tele e non me pareceu nin un tolo nin un farsante nin un idiota. Non quero dicir con isto que, descartadas esas tres posibilidades, dea por boa a afirmación deste home. Eu non creo que o demo tome café con ninguén e menos en California.
Onte lin nun periódico de Madrid que un antigo ministro de Franco, xa desaparecido, estaba convencido de que Stalin falaba con Satanás en Bakú, a través do buraco dun pozo de petróleo ou algo así. Ogallá fose certo, pero cústame … Seguir leyendo
