Teño un amigo vello e golfo, de simpatía recoñecida, a quen nunca lle quixen mal, aínda que nunha ocasión me fixo unha perrillada gorda, máis propia dun lexionario que dun home educado, que tardei bastante en perdoarlle. Un día que o levei como invitado á casa duns amigos, non tivo outra ocorrencia que, aproveitando un descoido, emboscado detrás dunha porta, pedirlle á anfitriona que lle amosase unha parte potente e xenerosa do seu corpo. Como era lóxico, saíu trasquilado, aínda que coa cara enteira de milagre.
Naquela ocasión, a el salvouno o mal viño, pero a miña vergonza andou de arrastras durante semanas. Agora, pasado o tempo, aquela muller tan zafiamente ofendida, que é intelixente, elegante e discreta, ri con malicia cando recorda o episodio e acaba sempre desculpando a aquel visitante inoportuno, pillabán e atolondrado. A vellez consegue estes privilexios da xenerosidade dos demais.
Hai un par de días, non obstante, atopei a miña amiga indignada co mesmo individuo. Acababa de escoitalo pola radio. Nun primeiro momento, riu para adentro: a aparencia honorable do entrevistado e o contraste coa realidade que ela coñecía, resultaban cómicos. Non obstante, non foi iso o que a irritou. O problema veu cando se decatou de que aquel home, a través das palabras que dicía, estaba cheo de resentimento e de rancor. Entón sentiuse burlada. Ela pode perdoar a luxuria dun vello, pero nunca a maldade.
Esta columna publicouse orixinalmente o 11 de maio de 1993.