por amarxedotempo | Feb 8, 2013 | Marxe
Un amigo meu que acaba de pasar a gripe, que vén furiosa este ano, cóntame que é a primeira que colle desde a asiática aquela dos anos cincuenta. A deste inverno deixouno deslombado, melancólico e con poucas carnes. Cando pensou que xa estaba recuperado, saíu a un restaurante cuns colegas e descubriu asustado que o prato da súa preferencia, o arroz con lumbrigante, era incapaz de espertarlle dous gramos de apetito, a gula necesaria para comer o que come unha formiga. Marchou preocupado para a casa.
Desde entón, segue sen comer. Non é que pense en algo malo, senón que está convencido de que a vellez consiste en ir perdendo alegrías. A primeira que perdeu foi a das mulleres; logo veu a do corpo: xa non lle importan nin a tripa nin a roupa; máis tarde quedou sen ganas de saír da casa. Agora vénlle isto do apetito.
Quédanlle os … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 7, 2013 | Marxe
Onte falaba aquí da Semana Santa que antes se celebraba en Xinzo de Limia, tan teatral e tan inxenua, tan fermosa por iso mesmo. Había sempre un rapaz que levaba unha ovella ou un año atados por unha corda. Recordo tamén a Verónica, neste caso unha imaxe articulada que movía a cabeza para os lados. Cristo, camiño do Calvario, coa cruz ás costas, caía tres veces e outras tantas se levantaba axudado polo Cirineo, representado por un neno. Eu fixen ese papel e a punto estiven de caer desde o alto das andas.
Os heroes, non obstante, eran os romanos, vestidos cunha coiraza de cartón pintado con purpurina prateada. Tocaban unha corneta igual que as que se empregaban nas obras para avisar de que ía estourar un barreno ou como as utilizadas polos vendedores ambulantes de peixe para anunciar a súa chegada ás aldeas.
Esta era a parte festiva da … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 6, 2013 | Marxe
No artigo de onte falei de José Luis Bobillo, de quen dixen que cando actuaba nunha daquelas obras de teatro que dirixía Rosita Caval, en Xinzo de Limia, se emocionaba moito. Tamén se emocionaba nas clases, sobre todo se lía versos. E na vida diaria. Foi un dos mellores profesores que tiven: entregado, machacón, intelixente, duro e bondadoso. Parapetado detrás duns lentes escuros, cos cristais de cor verde, non se lle vían os ollos, de maneira que había que adiviñarlle a bondade a través das palabras. Era un puro nervio e sufría cos problemas dos demais, incluso cos suspensos que el mesmo tiña que poñer.
A el lle debo eu unha emoción forte que vivín naqueles anos. Un día prestoume un libro de poemas titulado El tren y las cosas, que me entusiasmou por dous motivos. Primeiro, porque os poemas eran magníficos, dos máis fermosos que lera ata entón. … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 5, 2013 | Marxe
Os amantes do jazz saben que algúns dos seus músicos máis importantes saíron de ambientes tenebrosos. Por exemplo, a cantante Billie Holliday foi violada cando tiña dez anos e exerceu a prostitución cando era unha fermosa adolescente negra que quería comer. O trompetista Louis Amstrong, que era fillo dunha muller de vida alegre, pasou unha parte da súa infancia nun fogar para rapaces difíciles por disparar contra un neno co revólver dun dos amigos da súa nai. Charlie Parker educouse cun pai xogador, mullereiro e alcaiote.
De toda esa miseria amasada procede unha das músicas máis representativas das convulsións espirituais que marcaron unha boa parte deste século. Ninguén que non teña vivido nese ambiente sórdido, no medio das drogas, as navallas e o puterío máis arrastrado foi capaz de crear algo grande no mundo do jazz.
A filla do cantante italiano Al Bano e de Romina Power, desaparecida hai uns … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 4, 2013 | Marxe
Nunha ocasión, o pintor Jackson Pollock presentouse borracho na casa de Peggy Guggenheim, en Nova York, unha noite que aquela daba unha brillante festa social para intelectuais, artistas e banqueiros. Entrou nun dos cuartos, quitou a roupa e plantouse completamente espido entre os invitados, no medio do salón. Ata ese momento, ninguén se sentiu nin sorprendido nin ofendido. O problema empezou cando o artista, que estaba farto de recibir eloxios e non ter un peso, dirixiuse lentamente ata a cheminea e púxose a mexar.
Foi o final dunha época da arte moderna. A seguinte empezou pouco despois, cando un tipo esmirrado e torpe, que pintaba botes de conserva, paralizado durante unha cea diante dos cubertos de prata, por non saber que facer con eles, xustificou a súa aparente falta de apetito cunha frase que lle dixo á súa elegante anfitrioa e que se considerou xenial: “Eu só como caramelos”. Era … Seguir leyendo
