Onte falaba aquí da Semana Santa que antes se celebraba en Xinzo de Limia, tan teatral e tan inxenua, tan fermosa por iso mesmo. Había sempre un rapaz que levaba unha ovella ou un año atados por unha corda. Recordo tamén a Verónica, neste caso unha imaxe articulada que movía a cabeza para os lados. Cristo, camiño do Calvario, coa cruz ás costas, caía tres veces e outras tantas se levantaba axudado polo Cirineo, representado por un neno. Eu fixen ese papel e a punto estiven de caer desde o alto das andas.
Os heroes, non obstante, eran os romanos, vestidos cunha coiraza de cartón pintado con purpurina prateada. Tocaban unha corneta igual que as que se empregaban nas obras para avisar de que ía estourar un barreno ou como as utilizadas polos vendedores ambulantes de peixe para anunciar a súa chegada ás aldeas.
Esta era a parte festiva da semana. O dramatismo viña coa cerimonia solemne do desencravo, que se celebraba na Praza Maior. Aquel mesmo día, pola noite, tiña lugar a procesión do Santo Enterro, na que só participaban os homes. Pola contra, na da Virxe Dolorosa non ían máis que as mulleres. Naqueles días non había cine nin se podía cantar nin rir, polo menos na miña casa. Todo aquilo desapareceu. Era como a televisión, pero ao aire libre. Ademais daba a sensación de que se estaba en conexión directa co ceo.
Esta columna publicouse orixinalmente o 7 de febreiro de 1996.