No artigo de onte falei de José Luis Bobillo, de quen dixen que cando actuaba nunha daquelas obras de teatro que dirixía Rosita Caval, en Xinzo de Limia, se emocionaba moito. Tamén se emocionaba nas clases, sobre todo se lía versos. E na vida diaria. Foi un dos mellores profesores que tiven: entregado, machacón, intelixente, duro e bondadoso. Parapetado detrás duns lentes escuros, cos cristais de cor verde, non se lle vían os ollos, de maneira que había que adiviñarlle a bondade a través das palabras. Era un puro nervio e sufría cos problemas dos demais, incluso cos suspensos que el mesmo tiña que poñer.
A el lle debo eu unha emoción forte que vivín naqueles anos. Un día prestoume un libro de poemas titulado El tren y las cosas, que me entusiasmou por dous motivos. Primeiro, porque os poemas eran magníficos, dos máis fermosos que lera ata entón. Segundo, porque levaba unha dedicatoria do autor, primo del, Antonio Tovar Bobillo.
Foi así como coñecín a este poeta, que logo, cando o tratei na tertulia de Risco, non se parecía nada ao seu parente, o meu profesor. O que neste era enerxía arrolladora, no outro non pasaba deser unha astenia sen folgos, de home ensimesmado, que apenas falaba e que fumaba uns pitos incribles, liados por el, pero partindo o papel ao longo, pola metade. (O escultor Faílde chamáballes “as caralladiñas do Tovar”). Os dous primos eran da Pereira, na Limia, dunha casa grande. Eu sempre sospeitei de que José Luis escribía versos, pois tiña alma de poeta. Tal vez lle faltaba ser un gran finxidor, como pensaba Pessoa que debían ser os poetas. En realidade, era transparente, de cristal.
Esta columna publicouse orixinalmente o 6 de febreiro de 2000.