Un amigo meu que acaba de pasar a gripe, que vén furiosa este ano, cóntame que é a primeira que colle desde a asiática aquela dos anos cincuenta. A deste inverno deixouno deslombado, melancólico e con poucas carnes. Cando pensou que xa estaba recuperado, saíu a un restaurante cuns colegas e descubriu asustado que o prato da súa preferencia, o arroz con lumbrigante, era incapaz de espertarlle dous gramos de apetito, a gula necesaria para comer o que come unha formiga. Marchou preocupado para a casa.
Desde entón, segue sen comer. Non é que pense en algo malo, senón que está convencido de que a vellez consiste en ir perdendo alegrías. A primeira que perdeu foi a das mulleres; logo veu a do corpo: xa non lle importan nin a tripa nin a roupa; máis tarde quedou sen ganas de saír da casa. Agora vénlle isto do apetito.
Quédanlle os libros e as viaxes. Dos primeiros, hai tempo que vén comprobando que a ledicia inmensa que lle producían antes desde o instante mesmo en que os tocaba, agora xa non lle procuran aquel entusiasmo. Das segundas, aínda non notou nada, pero ten medo de que un día, metido nun avión, a punto de aterrar en calquera das moitas cidades que adora neste mundo, o corazón non lle salte como un cabaliño impaciente. O meu amigo quixo saber que pensaba eu de todo isto. Aconselleille tomar unhas vitaminas.
Esta columna publicouse orixinalmente o 8 de febreiro de 1997.